Daar zitten we dan, met zijn drieën te snotteren op de bank. Mijn jongste dochter huilt met lange uithalen van de pijn aan haar voorhoofd en duim. Mijn oudste brult het uit van woede, frustratie en onmacht. Ik probeer mijn tranen te verbergen, maar voel ze branden achter mijn ogen; ik weet het óók niet meer. ‘Mam!’ roept de oudste dan verschrikt. ‘Waarom wordt jouw legging zo rood bij de knie?’ Bloed. Dat kan er ook wel bij.

We zouden samen naar het theater gaan, de meiden hadden zich er enorm op verheugd. Net toen we alledrie op de fiets zaten, overkwam mij wat ik nooit had verwacht dat mij zou gebeuren: ik verloor mijn evenwicht en we vielen. Zó, naar links, op de klinkers. Ik probeerde ons nog overeind te houden met mijn handen, voeten, knie, maar het mocht niet baten. De eerste seconden dat we daar lagen bleef het stil, waarschijnlijk van schrik, daarna zetten beide meisje een keel op.

Even lag ik ietwat beduusd tussen hen in. Toen schoten de gedachten in hoog tempo door mijn hoofd. Hadden ze zich pijn gedaan? Wie moest ik eerst helpen? Konden we nog op tijd in het theater komen? Voorzichtig kwam ik overeind en bevrijdde de jongste uit het kinderzitje voor op de fiets. Er verscheen al een flinke buil op haar hoofd en haar duim bloedde. Ze keek me door een waas van tranen aan.

Mijn oudste dochter ging zelf rechtop zitten. ‘Mama, hoe kan dat nou?’ wilde ze weten. ‘Waarom zijn we omgevallen? Gaan we nu nog wel weg?’ Terwijl de jongste zich huilend aan mij vastklemde, wist ik dat ik de oudste nog veel bozer zou maken met mijn antwoord: ‘Sorry meisje. We moeten thuisblijven.’ Ze stampvoette en schreeuwde: ‘Maar je had het belóófd! En als je iets belooft, moet je het ook doen! Jij bent een stomme mama!’

Nu zitten we dus op de bank, met ranja, chips en de televisie aan, maar daarmee kan ik mijn meisjes niet troosten. De jongste heeft nog pijn, de oudste is woest. ‘Hoe kan het dan dat jullie je wél zeer gedaan hebben en ik niet?’ vraagt ze. Ik weet het niet. ‘Misschien ben jij gewoon een bofkont?’ probeer ik. ‘Nee!’ raast ze. ‘Ik bén geen bofkont! Ik wil naar de voorstelling! Het is jouw schuld dat we niet gaan!’

Ik haal diep adem, bijt op de binnenkant van mijn wang en knipper mijn tranen weg. Ik geef mijn dochter een knuffel, maar ze schudt me boos van zich af. In de keuken haal ik een nieuw koud doekje voor de buil van de jongste en bekijk ik de bloedende schaafplek op mijn knie. En nu ik toch even uit zicht ben, veeg ik ook mijn eigen wangen droog. Ik wil mijn oudste zo graag uitleggen dat niet alles kan gaan zoals ze verwacht. Soms kán een belofte niet ingelost worden, maar het is onmogelijk haar voor te bereiden op wat ik zelf ook niet weet.