Als ik aan kom lopen met twee softijsjes mét smarties erop, barsten beide dochters in tranen uit. Al gauw gaat het van ‘Die wil ik niet!’ en ‘Die lust ik niet!’ over in ‘Jij bent een stomme moeder!’ en ‘Dit is de stomste dag van de hele wereld!’ Het plan om onze Dreamnight at the Zoo positief af te sluiten, lijkt definitief mislukt.

Vooraf hebben we ons echt wel afgevraagd of het verstandig was om naar de dierentuin te gaan, aan het eind van de week én aan het eind van de dag. Onze oudste dochter houdt eigenlijk niet eens van dieren, maar de jongste is er gek op. Bovendien ontdekken ze allebei graag nieuwe speeltuinen, dus zou het vast goed komen. Dachten wij.

Wanneer we na een bijzonder lange autorit eindelijk bij Ouwehands Dierenpark zijn, vliegt de jongste dochter direct op de vogels en apen af. De oudste tuurt eerst enkele minuten gespannen naar de plattegrond, wijst daarna op de grootste speeltuin en concludeert: ‘Daar moeten we naar toe.’ Voor deze keer stemmen we in. Bij die speeltuin is ook een restaurant, dan kunnen we meteen wat eten en energie opdoen voor de rest van de avond.

Dochterlief vliegt voor ons uit, rent enthousiast de trappen van de hoogste glijbaan op en komt dan bedremmeld terug. ‘Het is daarboven veel te donker.’ Gelukkig is er ook nog een waterspeeltuin. Terwijl de jongste kijkt wat de mogelijkheden zijn, klimt de oudste met rode wangen over balken en bruggetjes naar het eiland. Dan hoor ik haar hartverscheurend huilen. ‘Mama! Mijn sok is nat!’ Opgelucht haal ik adem. Als dat alles is… Zo’n fan was ik toch niet van die combinatie van kniekousen en sandalen.

Even later zitten we aan de patat, kroketten en kipnuggets. ‘Wat zijn die patatjes dun. En wat zitten ze in een raar bakje. Ik hoef niet meer, mag ik weer spelen?’ Tuurlijk mag dat. Mijn man en ik komen op adem van de autorit en maken ons op voor de rest van de avond. Net als de patat op is en we verder willen, komt de oudste dochter terug. ‘Mam? Ik heb honger.’

Via de zeehonden – ‘Stom, je kunt ze helemaal niet zien als ze onder water zijn.’ – gaan we naar de olifanten. De jongste dochter is verrukt en kijkt haar ogen uit, de oudste is teleurgesteld. ‘Ze staan veel te ver weg,’ moppert ze. ‘Gaan we nu weer naar een speeltuin? En mag ik een ijsje?’

Dat ijsje komt later, beloven we. Eerst naar de panda’s. ‘Ik vind panda’s lief,’ zwijmelt de jongste, wanneer we voor de ruiten staan te kijken. ‘Ik vind panda’s stom,’ repliceert de oudste. ‘Ze liggen alleen maar.’ Langzaam blaas ik mijn adem uit. ‘Rustig blijven,’ spreek ik mezelf toe.

Het pad bij de beren voert door de lucht, dat spreekt de oudste dochter wel aan. De jongste wil ook mee, maar ze is moe. Gebukt en met een peuter op de arm loop ik even later door de netten tussen de bomen. De oudste, die voor me uit gaat, draait zich plotseling om. ‘Mam? Wat is eigenlijk ons warm eten?’ vraagt ze. ‘Dat was toch de patat?’ zeg ik. ‘Maar dat hadden jullie helemaal niet verteld!’ stampvoet ze in de touwen. ‘Dan wil ik nú een ijsje!’

Terwijl de meisjes in de rij staan voor het laatste speeltoestel, haal ik ijsjes. Tijdsbesparing én een goede afsluiter, zo beredeneren mijn man en ik. Hoe kónden we dat denken! De meiden brullen het uit om de enorme fout die ik heb gemaakt: ijs halen zonder hen. Met name de oudste gaat helemaal los. Alles is fout, iedereen is stom, ik in het bijzonder, en nee, zij is níet moe. Wat een droomnacht. We gaan naar huis.