‘Kijk maar uit, ik zit je op de hielen!’ Mijn oudste dochter glundert. ‘Vier. Maar ik heb zes nodig!’ ‘Oh nee! Gooi me er niet af, ik was bijna binnen!’ We zijn ons spel heel relaxed en enthousiast begonnen, maar langzamerhand verandert er iets. ‘Nee, dóórlopen, je moet nog een vakje verder!’ ‘Pop wil ook meedoen. Mag pop nu gooien?’ ‘Op je stoel blijven zitten. Op je stoel, zei ik, niet op tafel!’

Het is bijna vakantie en zowel de meisjes als ik zijn aan het eind van ons Latijn. Het waren ook zó veel prikkels de afgelopen weken! Met de oudste had ik al twee spelletjes Rummikub gespeeld toen de jongste aan kwam lopen met Mens-erger-je-niet. ‘Vooruit,’ stemde ik in, ‘maar dan met twee pionnen per persoon, anders duurt het te lang. ‘Nee,’ stelde de oudste. ‘Het moet wel volgens de regels.’ Ik liet me vermurwen en nu spelen we met vier.

We hebben zo’n mooi oud spel, met plastic bakjes als vakjes (waar heel veel stof en koekkruimels in blijven zitten, maar dat terzijde) en als kers op de taart een dobbelsteen in een halfrond huisje. Je moet flink drukken om de hem letterlijk te laten verspringen en dat doen de meisjes maar al te graag. Aan het begin van het spel tenminste, want na verloop van tijd wordt het toch wel erg zwaar.

‘Pop kan het niet zo goed,’ klaagt de jongste, wanneer het haar voor de zoveelste keer niet lukt de dobbelsteen te gooien. ‘Nee, je moet die kant niet op,’ bitst de oudste. ‘Ik vind er niks meer meer aan met jou!’ Ik doe mijn best begrip op te brengen. Haar zusje is nog geen vier en dan is het ook best moeilijk om pionnen op te zetten in het juiste vakje en de goede kant uit te lopen. Zij moet het nog leren en als moeder hoor ik haar daarbij te helpen. Maar toch. Kan ze niet een béétje meer tempo maken?

De oudste gooit een pion van de jongste eraf, maar die lijkt het niet eens te merken. Ze pakt het speelstuk op, stopt het in een eierdopje (waar heeft ze dat nu weer vandaan?) en houdt het pop voor: ‘Hier, ga maar lekker eten!’ Fijn dat zij lekker aan het spelen is, maar wel jammer dat het niet het spel is dat ze zelf zo graag wilde doen. De volgende keer dat ze aan de beurt is, gooi ik voor haar en zet haar zus de pion vooruit. Het gaat zo tráág allemaal!

Na nog veel meer opmerkingen uit de serie ‘Zitten blijven’, ‘Kom, even opschieten’ en ‘Toe, gooi die pionnen nou niet op de grond’ stemt de oudste er toch mee in met drie pionnen per persoon verder te spelen. De jongste heeft geen mening, die is te druk met haar pop. Ik kijk niet meer waar ik loop, sla geen pion meer van het bord en hoop alleen maar dat dit spel zo snel mogelijk afgelopen is. De stapel ergernissen barst bijna door het plafond, zo hoog is hij. En dat terwijl de vakantie nog moet beginnen.