De wind ruist zachtjes door de bomen en strijkt af en toe voorzichtig langs mijn gezicht. Voor me in het gras hupt een merel, op zoek naar wormen. Verderop tsjilpen een paar mussen en laat een duif zijn gemoedelijke gekoer horen. Ik kijk op van mijn boek wanneer de eerste zonnestraal om het hoekje van de berk valt. Het voelt meteen een paar graden warmer en ik rek me nog eens lekker loom uit.

De bruinzwarte oppascavia’s fluiten knus in hun buitenren terwijl ze op hun manier het gazon maaien. Hoog in de lucht zoeken zwaluwen naar vliegjes. Meters lager fladderen vlinders voorbij en zoemt een hommel zachtjes om mijn hoofd. Ik neem een slokje thee en laat het glas even rusten op mijn bovenbeen, waarop meteen prachtige lichttekeningen verschijnen.

Wat is een tuin toch een ongelooflijke luxe! Niet dat er niets op aan te merken valt, overigens. De kerstboom van afgelopen jaar ligt nog te wachten tot we de vuurschaal eindelijk aansteken. Het onkruid tiert welig, terwijl verschillende potplanten door verdroging het loodje al hebben gelegd. Nu ik er toch mee bezig ben: de fuchsia (beltsjeblom!) ziet eruit alsof hij wel wat water kan gebruiken.

Achter in de tuin, tegen de groen uitgeslagen schutting, staat het zwembadje overbodig te zijn tot het weer écht warm wordt. Daarnaast het te kleine glijbaantje en de wiebelkrokodil. En dan heb je die wanstaltige solarflamingo nog, die de meiden cadeau gaven met vaderdag. Ik heb ermee ingestemd, maar dat was wel vóórdat ik me bedacht dat hij dan ook in míjn tuin zou komen te staan.

Maar ach, zie vooral die mooie dingen. De insectenlokkende bloemen die onze oudste dochter heeft gezaaid in het kistje dat ze zelf getimmerd en beschilderd heeft. Het perenboompje, dat ons nu al een mooie oogst belooft in het najaar. De courgetteplant met zijn bloemen en vruchten, ik kan niet wachten tot ik ze voor de couscous kan gebruiken. En hoor die vogels. Ik heb geen idee waar ze zich verstopt hebben en hoe ze er allemaal uitzien, maar hun gekwetter is fantastisch!

Met mijn ogen dicht geniet ik van de zon op mijn huid, die ik inmiddels kan ruiken. Het is die onbestemde, zoete geur die zoveel bijdraagt aan het heerlijke zomergevoel dat ik heb. Maar dan bekruipt me een gevoel van schuld. Want ik zit hier alléén te genieten, zonder man en meisjes. Zouden zij geen onderdeel moeten uitmaken van mijn geluk?

Met de kinderen erbij kan ik geen boek lezen en krijg ik de tijd niet om te genieten. Dan moet ik verhalen aanhoren, drinken pakken, spelletjes spelen, helpen met het realistisch uitvoeren van hun soms onmogelijke plannen. Zo bezien is het niet meer dan logisch dat ik me juist nu laat bevangen door de rust.

Bovendien zijn zij nu te kamperen bij vrienden in de tuin. Afgaande op de beelden die ik daarvan heb gezien, vermaken ze zich uitstekend, dus hoef ik me nergens schuldig over te voelen. En tóch knaagt er iets, wil ik gewoon dat ze hier weer zijn, met alle onrust en drukte die daarbij horen. Vanmiddag, dan is het zover. Tot die tijd sluit ik mijn ogen en laat ik me strelen door de warme stralen van de zon.