Een doffe tik van een superfoamracket. Dan de bal die op me afkomt, eerst op de grond stuitert en vervolgens terugkaatst via de achterwand. Ten slotte mijn hopeloze gestuntel en gezwaai om de bal met een ferme mep over het net terug te krijgen. Het heeft geen zin. ”t Is maar goed dat ik je niet gefilmd heb,’ lacht Hans, die naast me op de baan staat. ‘Op Dumpert had je zó 50.000 views gehad!’

Tijdens de zomervakantie kunnen we niet badmintonnen omdat de sporthal gesloten is, dus proberen we ons racketgevoel in de buitenlucht op peil te houden. We spelen een beachtennistoernooi, zetten geregeld een speedmintonveld op en sinds vorig jaar staan we af en toe op de padelbaan van de plaatselijke tennisvereniging.

De idee dat je, als je een beetje kunt badmintonnen, ook andere racketsporten wel makkelijk op zult pakken, is al gauw in het bakje met Grote Illusies beland. Padel heeft helemaal niets met badminton te maken. Er schijnen wel gelijkenissen te zijn met tennis en squash, maar die eerste sport heb ik nooit gespeeld en voor die tweede heb ik mijn talent nog niet ontdekt.

Frank, tennisleraar én ervaren padelspeler, heeft ons zowel vorig jaar als dit seizoen verschillende keren van tips voorzien. De theorie van het spel begrijp ik dan ook al enigszins. Aanvallen, verdedigen, positie kiezen en vooral: gebruik maken van de wanden.

De praktijk is alleen zoveel weerbarstiger, want mijn hersenen zijn erop ingesteld een bal te volgen en terug te slaan. Ik kan niet kijken hoe er één voorbijkomt en wachten tot hij via de achterzijde van het veld weer bij me is. Tegen de tijd dat de bal langs mij komt, heb ik al twee rondjes om mijn as gedraaid en ben ik verre van bevallig met mijn billen op de grond of tegen de wand tot stilstand gekomen.

En dat terwijl op de baan náást de onze vier jongens staan te spelen alsof het niks is. Met een nonchalante blik sturen ze de bal naar de overkant van het veld en zelfs de meest onmogelijke ballen kunnen rekenen op een pracht van een return. Hoe dan?!

Hoewel ik het graag zou willen, kan ik niet anders dan toegeven dat ik geen ster ben in padel. Desalniettemin sta ik graag in mijn witte rokje en met een vette glimlach te shinen op de baan. Ik ga gewoon voor het psychologische aspect van het spel: bluffen, imponeren en afleiden. Ik waag althans een poging daartoe, want geen rokje verbloemt de fout van drie weggegeven gamepoints, enkel doordat ik steeds verkeerd serveer.

‘Recht door het midden,’ fluistert Hans me toe, vlak voor ik een laatste poging waag om de game binnen te halen. ‘Nú?’ vraag ik benauwd. ‘Maar Gerben staat daar!’ ‘Doe nou maar gewoon!’ Vooruit. Ik haal adem, laat de bal stuiteren, mep hem óver het net, ín het serveervak en sla tot mijn eigen verbazing een ace. Tegen Gerben. Met een dikke grijns geef ik Hans een high five. ‘Ach, je maakt soms wat fouten,’ knipoogt hij, ‘maar je hebt je in ieder geval wel leerbaar opgesteld.’