‘Gekke vraag misschien,’ zegt de verkoper ineens, wanneer we al een poosje staan te kletsen tussen de sneakers, hoodies en skateboards. ‘Maar kan het zijn dat ik les van je heb gehad?’ Oei, deze voelde ik even niet aankomen. Ben ik al zo oud?

Oldschool skateschoenen wil ik. Van DC, Globe, No Fear of één van die andere merken van vroeger. Ik weet wel dat ik geen zestien of twintig meer ben, zou dat ook echt niet meer willen zijn. Een paar goede sneakers als afwisseling van mijn hooggehakte sandalen en nette laarsjes lijken me echter precies genoeg om weer een beetje van de jonge Berber terug te vinden.

Ik kijk hem aan terwijl ik diep in mijn geheugen graaf. In ruim dertien jaar voor de klas heb ik honderden jongeren lesgegeven. Als ik mijn stagescholen meetel, nog veel meer. Er staat een knappe jongen voor me, met opvallende, donkere wenkbrauwen en een rechte kaaklijn. Zijn korte haar is geblondeerd. Hoe ik ook graaf en zoek, er rinkelt geen belletje.

Tot we uitkomen op de school in Hattem, waarvan het gebouw inmiddels met de grond gelijk gemaakt is. Hij noemt zijn naam en mijn ogen worden groot van verbazing. Ik zie meteen dat kleine jongetje weer voor me, dat er wel was, maar dat nooit erg opviel en zich liefst verschool achter zijn donkere lokken. Is dit echt dezelfde jongen?

Hij vertelt dat hij één dag per week in deze winkel werkt. Als ik hem vraag wat hij nog meer doet, komt hij niet goed uit zijn woorden. ‘Zal ik het maar overnemen?’ vraagt zijn collega lachend. ‘Deze boy woont in Amsterdam en is een vet goede skater. Hij heeft een vriendinnetje in Groningen en staat ingeschreven bij een aantal modellenbureaus, waarvoor hij geregeld toffe shoots heeft in het buitenland. Gelukkig heeft hij af en toe nog een beetje tijd over om bij ons te werken.’

Terwijl ik mijn oud-leerling waarderend, zelfs met lichte trots, aankijk, kijkt hij bijna verlegen naar de schoenen. DC’s en Globes hebben ze jammer genoeg niet meer, wel zwarte Etnies die ik ook erg tof vind. Hij haalt een tweede schoen, zodat ik ze kan passen, en zijn collega biedt me een kop koffie aan.

Toen ik net met mijn zesendertig jaar binnenstapte voelde ik me bijna te oud voor deze winkel, waar ik een kleine twintig jaar geleden voor het eerst kwam (en waar ik mijn mooiste DC’s ooit gekocht heb!). Nu stel ik vast dat ik me er nog nooit zo op mijn gemak gevoeld heb als vandaag. Destijds keek ik op tegen de stoere skaters die er werkten en winkelden, nu mag ik er gewoon zijn zoals ik ben: een oud-docent met een goede schoenensmaak.

Het is oprecht leuk om bij te praten, over de school van vroeger, de kapperszaak van zijn ouders – er zijn zó veel dingen die weer uit mijn geheugen komen bovendrijven! Bij het afrekenen kijk ik verrast op van het pinapparaat. ‘Ze waren toch duurder?’ vraag ik voor de zekerheid. ‘Klopt,’ lacht hij, ‘dat wáren ze.’

Met een glimlach van oor tot oor loop ik even later de winkel uit. Mijn nieuwe lievelingsschoenen, want dat zijn het, zwaaien in een tasje vrolijk heen en weer. Als het niet is omdat ik de schoenen zelf zo tof vind, dan is het wel om het fijne verhaal dat ik erbij heb.