‘Doei kerstboom!’ groet mijn jongste dochter vrolijk wanneer ik met de spar het huis uit loop, de tuin in. Met een achteloos gebaar gooi ik de boom achter de schutting in het groen, zodat kinderen hem kunnen meenemen en inruilen voor vijftig cent en een lootje. Toch bekruipt me een gevoel van weemoed.

Ik heb niet veel met de feestdagen, zoals ze door iedereen genoemd worden. De kerstboom staat dan ook alleen in huis omdat de meiden dat graag willen. Was ik alleen geweest, dan was de woonkamer boomvrij gebleven. Maar toch. De boom stond er, zijn lampjes gaven licht en nu laat hij een lege plek achter.

De meisjes hebben de spar met evenveel plezier leeggehaald als dat ze hem een paar weken geleden optuigden. Enthousiast haalden ze de gekleurde ballen er één voor één uit en om de beurt pakten ze de glimmende slingers van de takken. Ze legden ze voorzichtig terug in de doos, die ik daarna naar zolder bracht. Ik veegde de afgevallen naalden bij elkaar en gooide ze in de groenbak. Het ging snel, maar ook gemoedelijk. Eigenlijk was het best gezellig.

En nu is er dus die lege plek. Nou ja, niet echt, want ik heb de grote gele stoel weer gewoon op de plaats van de boom geschoven, maar het líjkt leeg. Kaal. Alsof met de boom ook de sfeer weg is, waarvan ik niet eens wist dat ik er waarde aan hechtte.