Knorrig zit ik achter het stuur van mijn auto. Ook als je al jarenlang in het bezit bent van rijbewijs B, moet je opnieuw theorie-examen doen als je wilt motorrijden. Dat vind ik niet zo erg. Ik heb het theorieboek uitgespeld, een hele serie oefenexamens gemaakt en extra goed opgelet als ik onderweg was. En toch ging het examen superslecht. Dáár baal ik van.

Dat verkeer van rechts voorrang heeft, wist ik natuurlijk al lang. Dat leer je immers bij de verkeerslessen op de basisschool. Dat verkeerslichten boven verkeerstekens gaan en dat die op hun beurt boven verkeersregels staan, wist ik ook. De betekenis van veruit de meeste verkeersborden was me eveneens al bekend.

Toch leerde ik de afgelopen tijd ook nieuwe dingen. Dat een motor maximaal 4 meter lang, 2 meter breed en 2,5 meter hoog mag zijn, bijvoorbeeld. Dat de profieldiepte van de banden minimaal 1,0 millimeter moet zijn. Dat je niet mag stilstaan bij een bushalte, maar dat je daar wel een passagier mag laten op- of afstappen mits er blokmarkering is.

Onderweg in de auto of op de fiets was ik ook extra alert. Ik registreerde alle verkeersborden en gaf ze meteen betekenis. De belijning op de weg viel me ineens veel meer op, net als de fouten die andere weggebruikers maakten – en ikzelf af en toe ook.

Een halfuur voor mijn vertrek naar het examen maakte ik nog een oefenexamen op de laptop. Slechts één vraag beantwoordde ik fout, de overige negenenveertig waren goed. Dat geeft moed, dus met voldoende zelfvertrouwen reed ik naar het examenbureau.

Pas toen ik in de examenzaal achter mijn computer zat, liep ik vast. De eerste vraag ging over een veerpont; dáár was ik niet op voorbereid. Gelukkig kon je vragen markeren, om ze later nog eens te bekijken en zo nodig het antwoord te herzien. Maar ja, als je één keer twijfelt, wordt die twijfel niet minder als hij langer duurt. Hoe vaak ik de vragen ook bekeek, ik kwam er niet uit.

Het zweet stond in mijn handen toen ik het examen inleverde. De uitslag zou direct bekend gemaakt worden en ik keek er beslist niet naar uit die te zien. Van de zelfverzekerdheid waarmee ik een halfuur geleden binnenkwam, was nog maar bar weinig over. Voorzichtig drukte ik op de knop.

‘Gefeliciteerd’ verscheen er in het scherm. Of zoiets. Wat ik vooral registreerde, was het aantal fouten. Dat lag veel te hoog naar mijn zin. Ik was dan wel geslaagd, ik had het beter moeten doen. Chagrijnig verliet ik de zaal, terwijl de toezichthouder me fluisterend feliciteerde. Moeizaam bracht ik een glimlachje voort.

En nu zit ik dus te knorren in de auto, terwijl ik eigenlijk blij zou moeten zijn. Niemand zal me later vragen naar de score van mijn theorie-examen, enkel de uitslag doet ertoe. Die is voldoende. Ik geef richting aan, wissel van rijstrook en zet de radio wat harder. Dan dwing ik mezelf tevreden te zijn. Het lukt nog niet.