Tamelijk onzeker sta ik onder de droogmolen. Terwijl ik de was aan het ophangen was, begon het te regenen. Net scheen de zon nog! Ik kijk op Buienradar: het zou droog moeten zijn. Toch vallen er dikke druppels op mijn schone kleren. En in plaats van minder, worden het er alleen maar meer.

De zomervakantie nadert met rasse schreden en de bijbehorende onrust reist als elk jaar weer met haar mee. Hoewel de piekdrukte op school voorbij is, de laatste lessen zijn gegeven, de toetsen afgenomen en nagekeken, is mijn lijf nog verre van ontprikkeld. Mijn hoofd evenmin.

Vandaag heb ik een behoorlijk vrije dag, ik hoef pas vanmiddag voor een vergadering naar mijn werk. De meiden waren vanmorgen bij hun vader en zijn door hem naar school gebracht – ik kon dus uitslapen. Tot ik hen moet ophalen, hoef ik weinig, maar kan ik van alles. Allemaal dingen die geen haast hebben, maar die eigenlijk wel moeten: tafel opruimen, wassen draaien, caviabak verschonen, boodschappen doen, …

Ik heb al een lijstje gemaakt, zodat ik me tevreden kan voelen als ik wat afstreep, maar het lukt me vooralsnog niet om van de bank af te komen. Niet dat ik me daar nuttig maak overigens, want op het schermpje van mijn telefoon ben ik al lang uitgekeken.

Het voelt als een voorbode op de lange, lege dagen die eraan komen. Eerst drie weken met de meiden, daarna drie weken zonder. Ook dan kan er van alles, maar hoeft er niets. Sommige mensen genieten daarvan, ik bij vlagen ook, maar de onrust overheerst. Wat nu? Wat straks? Hoe kom ik op gang en hoe houd ik mezelf bezig?

Het klikgeluid van de wasmachine doet me opveren van de bank. De eerste was is klaar, die kan naar buiten, en de tweede kan in de machine. Maar regent het dus. Wat te doen? Ik kan de kleren wel op zolder hangen, maar de handdoeken die nu draaien, moeten straks ook ergens heen. Zo veel ruimte heb ik boven ook weer niet.

Gewoonlijk zou ik vast een oplossing bedacht hebben. De was vlug afhalen en straks weer ophangen, bijvoorbeeld. Deze kleren naar zolder brengen en de handdoeken straks buiten drogen. Zoiets. Nu lukt dat me niet. Mijn brein blokkeert en terwijl ik op Buienradar kijk, blijf ik maar rondjes rond de droogmolen lopen.

Afhalen? Doorgaan met ophangen? Wachten? Ik heb werkelijk geen idee. Met een handvol knijpers loop ik naar de keuken en schenk ik mezelf een kop koffie in. Misschien helpt dat.