Als de bestelde biertjes worden geserveerd, kijken mijn zus en ik verheugd op. ‘Verkoeling!’ jubel ik. ‘Ik zou het koude glas wel tegen mijn wang willen houden.’ ‘Mag ik je er nogmaals op wijzen dat wij de énigen zijn op het terras en dat alle andere mensen niet voor niets binnen in de airco zitten?’ vraagt mijn zus. ‘Ik vind het heel lief dat je dat voor me over hebt,’ antwoord ik. ‘Ik waardeer het. Echt.’

Vanmorgen ben ik met de bus naar Calpe gegaan. Daar ben ik mijn wandeltocht naar Moraira begonnen. Eerst met een tweede ontbijt op het terras, daarna met het bezoek aan een paar souvenirwinkeltjes. Vervolgens langs het strand richting het kustpad waarover mijn zus en zwager hadden verteld.

De route was prachtig. Met de Middellandse Zee aan mijn rechterhand liep ik over kleine paadjes en trappetjes tot ik bij het strand van Benissa kwam. Daar trakteerde ik mezelf op een caña, een tapbiertje, en nam ik een duik in de turkooizen zee. Ik had niet voor niets mijn bikini onder mijn kleren aangetrokken.

Eenmaal opgedroogd zocht ik het kustpad weer op. Dat liep nog een eindje door, maar stopte toen abrupt. Ook Google Maps bood geen uitkomst. ‘Ik ben de route kwijtgeraakt,’ appte ik mijn zus na een paar doelloze rondjes wandelen. ‘Dat is omdat het pad ophoudt na de gemeente Benissa,’ appte zij terug. ‘Dat hadden we je wel verteld, maar kennelijk heb je weer eens niet geluisterd.’

Via de hoofdweg wandelde ik door tot ik in Moraira was, waar ik mijn zus trof. Zij was net klaar met werken en we hadden afgesproken samen te lunchen. In de schaduw, maar wel op het terras, want dat vinden toeristen als ik leuk. Zij wist een restaurantje waar ze goede verhalen over gehoord had en samen gingen we op het terras zitten. Als enigen.

‘Ik waardeer het enorm dat je je voor mij opoffert,’ herhaal ik. ‘En terecht,’ zegt zij. ‘Je kunt denken dat ik het wel zat word als je je waardering drie keer achter elkaar uitspreekt, maar daar is meer voor nodig,’ vervolgt ze. Dat weet ik.

We genieten van onze caña’s en onze tapas: pistoletjes met allioli, tonijnmoten, patatas bravas en kleine broodjes eend. Ze hebben zelfs de typische pelota’s waar ik zo gek op ben! Maar ik moet toegeven dat het, ook in de schaduw, wel erg warm is. Of ik spijt heb dat we niet binnen in de airco zitten? Dat weet ik niet. Het staat wel vast dat ik de waardering naar mijn zusje niet vaak genoeg kan uitspreken. Dus herhaal ik mezelf nog maar eens terwijl ik een slok bier neem. ‘Lieve zus, ik waardeer het.’