Trots app ik mijn zus een foto van het gladde, witte oppervlak van de kast boven de koelkast en de magnetron. Leeg, schoon en wit; ik sta te kijken van mezelf. Daarna stuur ik een foto van de eettafel. Die staat vol flessen wijn, bloembollen, haarspeldjes, zonnebrillen, een lunchtrommel, schroefjes, knijpers, een etui, zonnebrandcrème, oorbellen, gehoorbeschermers en nog veel meer andere rommel.

Dat ik anderen ervan op de hoogte breng dat ik aan het opruimen ben, zegt waarschijnlijk al genoeg. Ik ben er gewoon niet zo goed in. Eigenlijk zou ik gistermiddag al beginnen, na tig keer uitstellen, maar net toen het zover was, appte een vriendin. Ze was he-le-maal klaar met haar werk en had zin om te wandelen. Of ik mee wilde? Tuurlijk, je laat je vrienden niet zitten.

Nu is het dan toch gelukt: ik heb een start gemaakt. Maar terwijl ik met een gelukzalig gevoel naar het lege kastoppervlak kijk, appt mijn zusje terug. ‘Verplaatsen, dat kan ik ook. Misschien kun je het hierna op de bank leggen?’ Grijnzend kijk ik naar mijn scherm. Ze heeft gelijk, ik zou er nog toe in staat zijn ook. Maar vandaag niet. Vandaag zet ik door!

Ondanks mijn voornemen sta ik toch enigszins onzeker in de keuken. Ik drentel heen en weer tussen het sopje, het lege kastoppervlak en de volle tafel. Het is mooi dat ik begonnen ben, maar hoe ga ik nu verder? Misschien moet ik de dingen maar op hun meest logische plek neerleggen. Al het bloemzaad kan bijvoorbeeld naar het schuurtje in de tuin. Op weg daar naartoe kom ik langs de braamstruik, die vol hangt met rijpe vruchten. Even pauze.

Dan ga ik weer verder. Ik zing vrolijk mee met de liedjes op de radio en heb alle vertrouwen in mezelf. Schroefjes horen natuurlijk in het bergschuurtje, dus breng ik ze daarheen. In het schuurtje valt mijn oog op de flesjes Radler er al veel te lang staan. Ik houd helemaal niet van Radler. Zie je wel? Ver over datum. Die eerst maar legen in de gootsteen.

Terug in de keuken blijkt mijn sopje koud. Zonde, want ik had het nog bijna niet gebruikt. Ik maak een nieuw en kijk naar de tafel. Wat zal ik nu opruimen? Ah, de onderborden voor kaarsen, waar ik toch nooit iets mee doe. Naar het schuurtje ermee. Dat plaid op de vriezer kan trouwens wel terug naar de auto. Laat ik dat eerst maar d… Bah! Het is nat! In de wasmachine dan maar. Ik loop direct door naar boven.

Beneden rammelt intussen de brievenbus. Leuk, post! Ik zet een kop thee, die past nog net op tafel, en ga eens goed zitten om de kaarten te lezen die ik gekregen heb. Vanuit mijn ooghoek zie ik mijn telefoon oplichten, die ook nog ergens tussen de rommel ligt. Zou het een appje van mijn zus zijn? Nee, ik ben aan de beurt met Wordfeud. Mooi, dan heb ik straks ook nog wat te doen.

Dan bedenk ik me weer dat ik aan het opruimen ben. Ik moet al die andere dingen helemaal niet doen, anders krijg ik mijn werk nooit af. Zuchtend sta ik op. Ik kijk naar alle spullen op tafel die nog een plekje moeten krijgen. Het gaat nog wel even duren voor ik mijn zus kan appen dat ik klaar ben met verplaatsen.