Er is een bouwmarkt die in haar advertenties beweert álles op voorraad te hebben, zelfs dat ene schroefje dat slechts één keer per jaar wordt verkocht. De gedachte aan een winkel die zo groot is dat ze alles hebben, bezorgt me kriebels, want het is vast superonoverzichtelijk. Ik ben er dan ook nog nooit geweest.

Maar nu heeft mijn vriend gevraagd of ik er wat voor hem wil halen. Hij mag na een operatie niet autorijden en kan dus niet zelf gaan. Ik heb nog op internet gekeken of ze het product misschien bij andere, kleinere, bouwmarkten hebben, maar ik heb geen geluk. Ook het tuincentrum heeft het niet. Vandaag rijd ik dus toch maar naar de megabouwmarkt.

Onderweg gaan mijn gedachten terug in de tijd, toen ik nog in de buurt van Leeuwarden woonde. Aan de rand van het centrum zat de ijzerwinkel van Auke Rauwerda. Ook daar hadden ze alles. Niet zoals in een bouwmarkt, maar kleiner, met een verkoper en een toonbank. Je vertelde wat je hebben wilde, de verkoper trok een laatje open en je kreeg precies waar je om vroeg.

Ik ben er slechts één of twee keer geweest, maar de winkel was een begrip in de stad. Ik herinner me vaag de keer dat ik er was om de karabijnhaken te kopen waarmee ik als puber de hondenketting aan mijn skatebroek vastmaakte. Ik weet nog dat ik versteld stond van de ruimte met alle bakjes, vakjes en laatjes. De kneuterigheid was fantastisch en het assortiment gigantisch; ik kreeg meteen wat ik wilde.

Nu is dat wel anders. Ik sta op het punt me te laten overprikkelen in een enorme bouwmarkt. Ik parkeer mijn auto en zoek de ingang. De winkel blijkt overzichtelijker dan ik dacht en is in tweeën verdeeld: een bouwmarkt en een tuincentrum. Ik moet de laatste hebben, dus sla ik rechtsaf.

Ik kom in een hal met kunstkerstbomen, kamerplanten, kleding, bloemzaad, dieren en nog veel meer. Gelukkig is er ook een balie met een medewerkster. Ik loop er in een rechte lijn op af en laat de verkoopster op mijn telefoon het product zien dat ik zoek. ‘Weet u waar ik dit kan vinden?’ ‘Dat hebben we niet op voorraad,’ antwoordt ze. ‘U kunt het alleen bestellen. Kijk maar, dat staat er ook als u naar beneden scrolt.’

Mijn mond valt bijna open van verbazing. Dit is toch de bouwmarkt die alles heeft? Ik kijk op mijn schermpje en zie dat de verkoopster gelijk heeft. Ze hebben het inderdaad niet. Er is ook geen alternatief voorhanden. Met lege handen loop ik naar de uitgang.

Maar vlak voordat ik de winkel uit ben, draai ik me weer om. Nu ik hier eenmaal ben, wil ik toch de afdeling met schroefjes zien, ook die ene soort, die maar één keer per jaar verkocht wordt. Na even zoeken vind ik ze, rijen en rijen met blauwe en grijze bakjes vol schroeven, spijkers, haakjes en andere ijzeren figuurtjes. Het is anders dan vroeger bij Auke Rauwerda, maar ik moet toegeven dat ze hier ook veel hebben. Jammer genoeg niet alles.