De dochter van mijn lief wilde haar schoen al zetten nog vóór Sinterklaas in Nederland was aangekomen. Ze had een mooi gedicht geschreven over een achtergebleven Piet en hoopte zo toch alvast een cadeautje te krijgen. Haar broer, die evenmin in de goedheiligman gelooft, ging niet mee in haar verhaal. Hij wilde zijn schoen nog niet zetten, ‘want het moet wel realistisch blijven.’

Ik moest lachen toen mijn vriend het verhaal vertelde. Gelijktijdig vroeg ik me af hoe het nu zit met die schemerwereld tussen fantasie en realiteit. Mijn oudste was al langer van haar geloof gevallen, haar zusje sinds dit jaar eveneens. Desalniettemin zitten ze elke avond aan de buis gekluisterd, want de meiden willen geen aflevering van het Sinterklaasjournaal missen.

Nu ze weten dat ik hun Sinterklaas ben, mogen ze meedoen aan de voorbereidingen voor pakjesavond. Ik heb ze allebei geld gegeven om wat te kopen voor hun pake en beppe, voor elkaar en voor mij. We stoppen alle cadeaus in de zak om ze er op 5 december weer uit te halen en uit te pakken.

Ze vinden het prachtig om onderdeel uit te maken van het geheim, dat nu eigenlijk helemaal geen geheim meer is. Het is ook moeilijk, want geen van allen hebben we echte wensen en hun budget is maar beperkt. Toch is het leuk de stad in te gaan en mogelijkheden te hebben.

Wat ook leuk is, is de Sinterklaasintocht. Vanmorgen kwam hij zowel aan bij ons in de stad als op de televisie. Gezien de vermoeidheid van de meiden leek het me beter om thuis te blijven en gelukkig gingen ze daarmee akkoord. Op het tafeltje stonden ranja en kruidnoten, in de stoelen zaten hun tot Sint en Piet verklede knuffels en op de bank zaten wij – precies op tijd voor de intocht.

Het deuntje van het Sinterklaasjournaal zongen ze mee en ook de aankondiging van Dieuwertje Blok konden ze letterlijk opzeggen. Ze wisten dat het gebeuren op televisie één groot toneelstuk was, toch gingen ze er helemaal in op.

’s Middags gingen we de stad in. Hoewel het regende liep de Pietenband door de winkelstraat. ‘Toch jammer dat de echte Pieten van televisie er niet bij zijn,’ merkte de oudste dochter op. Vrij gauw daarna liet ze weten graag naar huis te willen, want ze voelde de bas van de muziek tot in haar buik – geen prettig gevoel.

Nu liggen de meiden te slapen. Hun schoenen staan bij de verwarming, gevuld met wortels en aangekleed met een geknutseld cadeau en een papieren baret. Sinterklaas had na de intocht op televisie gezegd dat iedereen zijn schoen mocht zetten. Vanzelfsprekend hebben ze daar gehoor aan gegeven. En natuurlijk hebben ze een liedje gezongen voor ze naar boven gingen, want zo hoort dat. Dus zal ik straks cadeautjes neerleggen en kruidnoten strooien. Het moet immers wel realistisch blijven.