Sommige dingen zal ik wel nooit leren. Auto’s wassen, bijvoorbeeld. Gelukkig zijn daar wasstraten voor, maar ook daar twijfel ik altijd: motor aan of uit? In de eerste versnelling of in zijn vrij? De medewerkers beantwoorden mijn vragen altijd alsof ze de normaalste van de wereld zijn, maar toch voel ik me een kneus.

Vandaag hoeft niet de hele auto schoon, maar slechts de binnenkant van de voorruit. Saillant detail: die heb ik nog nooit eerder gewassen. Voor zover ik weet, is hij tot nu één keer eerder serieus afgenomen. Dat was nadat mijn vriend bij me in de auto had gezeten. Al direct na het instappen had hij uitgeroepen dat dit écht niet kon. Daarna was hij zelf met doekjes en sopjes in de weer gegaan.

Deze keer valt het míj zelfs op dat de ruit smerig is. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het doekje dat al maandenlang in het vakje in de deur zit en dat ik geregeld gebruik om de condens van het raam te vegen. Het ligt er al zo lang dat het inmiddels bijna meer kwaad dan goed doet.

Dus ben ik voorzichtig bij mijn vriend gaan vissen: hoe doe je dat nou het beste, zo’n raam wassen? Hij begon meteen te vertellen. Over afwasmiddel, doekjes, sopjes en een wisser. Mijn mond viel ervan open; dit klonk als een serieuze taak!

En zoals dat vaker gaat met serieuze dingen, heb ik het karwei eerst een poosje voor me uit geschoven. Nu gaat het toch gebeuren en ben ik druk aan het verzamelen. Natuurlijk schieten er allerlei loze vragen door mijn hoofd. Maakt het bijvoorbeeld nog uit welke kleur afwasmiddel ik gebruik? Wat voor doekjes moeten het precies zijn? Doet de temperatuur van het water ertoe?

Uiteindelijk heb ik alles gevonden wat ik nodig heb en ga ik in de auto zitten. Ik zeep de voorruit in en neem hem af met water. Met de wisser en een derde doek droog ik hem. De klus blijkt mee te vallen, binnen een paar minuten is hij geklaard. Het is wel duidelijk dat ik me weer eens druk heb gemaakt om niets. Maar wel met resultaat: vanaf nu kan ik de wereld weer met een frisse blik bekijken.