Zachte muziek klinkt uit de radio. Dat is ook het enige geluid dat te horen is. Alledrie zijn we geconcentreerd aan het werk: mijn oudste dochter bouwt een konijn, haar zusje maakt een papegaai en ik zet een motor in elkaar.

Toen ik op Sinterklaasavond een licht, rammelend pakje in handen gedrukt kreeg, grapte ik dat het Lego was. Terwijl ik het bijbehorende gedicht las, kwam ik er achter dat dat er ook echt in zat. Nu ik mijn motorrijbewijs binnen had, zo had de goedheiligman bedacht, was het tijd voor een eigen motorfiets. Maar wel een veilige, natuurlijk. Van Lego dus.

Ook de meiden werden verwend met Legodozen. Een paar weken stonden ze te pronken op de kast, maar vandaag moet er gebouwd worden. Al voor ze naar school gingen, keken mijn dochters ernaar uit vanmiddag samen te gaan legoën.

En nu zitten we dus met ons drieën aan tafel, ieder met een eigen set gekleurde blokjes. Vroeger bouwde ik veel met Lego, van huizen en treinen tot auto’s en draaimolens. De onderdelen die ik nu uit de zakjes haal, lijken van geen kanten op die van dertig jaar geleden, maar het bouwprincipe is precies hetzelfde gebleven: stap voor stap de handleiding volgen.

‘Zullen we een wedstrijdje doen?’ grapte ik toen we de doosjes openden. Maar dat vonden de meiden niet eerlijk; dat van mij was veel kleiner dan die van hen. Toch schieten we alledrie aardig op. Mijn motor krijgt vrij snel vorm, de wielen draaien al. Het konijn van mijn oudste heeft poten en ook de boomstam waar de papegaai op moet komen, is af.

De stilte en de concentratie voelen goed. We zeggen niet veel, vragen hooguit aan de anderen of ze een bepaald blokje zien, maar de sfeer is gemoedelijk. Tekening voor tekening, bladzijde voor bladzijde werken we ons door de boekjes heen.

En dan is mijn motor klaar. Het stuur, de koplamp en zelfs de dop van de benzinetank – alles zit erop. Het levert een dubbel gevoel: het is fijn iets af te hebben en resultaat te zien, maar de magie van het bouwen valt meteen weg.

Ik toon mijn motor aan de meiden, die kort opkijken van hun werk. ‘Mooi.’ Dan richten ze zich weer op hun eigen bouwsels. Ik schenk nieuwe bekers vol ranja en ga weer aan tafel zitten. Meekijken is natuurlijk niet hetzelfde als zelf bouwen, maar hopelijk kan ik toch nog even meegenieten.