Ik had al besloten dat ik op oudjaarsdag niet mee zou doen aan de Oudejaarsloop, omdat ik dan bij mijn lief ben. Natuurlijk een goed alternatief, maar stiekem vond ik het ook een beetje jammer, want het evenement in het stadspark is altijd erg gezellig. Vorig jaar had ik nog gelopen, samen met een kennis die ik bij de start toevallig tegenkwam, en we hadden het hartstikke leuk gehad.

Dit jaar had ik wel even overwogen te gaan, maar het paste echt niet in mijn planning. Ik wiste de Oudejaarsloop dus uit mijn gedachten en richtte me weer op mijn eigen hardloopschema. En daarom heb ik gisteren gerend, zoals ik dat altijd doe op vrijdag. Het was geen bijzondere loop, maar wel een fijne.

Vlak voor ik de deur uit wilde, begon het te stortregenen. Ik wachtte tot de bui over was en ging toen alsnog naar buiten. ‘Heb meelij,’ grapte ik nog tegen de meiden, die thuisbleven. ‘Waarom?’ vroeg de oudste vanachter haar schermpje. ‘Je doet het jezelf toch aan?’ Natuurlijk had ze gelijk. En daarom liet ik de regen, die op amper driehonderd meter van huis opnieuw begon te vallen, maar over me heen stromen.

Het eerste deel liep ik langs de IJssel, die bijzonder hoog staat. Het water klotste tegen de dijk. De regen stopte en werd zowaar vervangen door een waterig zonnetje. De witte reiger die verderop statig door een drassig weiland schreed, op zoek naar kikkers en vissen, zag er daardoor nog mooier uit. Weer een kilometer later rende ik langs een ondergelopen weide waar zwanen en ganzen in zwommen. Een ekster badderde in een regenplas. Eigenlijk was de wereld best mooi, ondanks, of misschien zelfs dankzij al dat water.

Dat was gisteren. Vandaag heb ik niet gelopen, ik ga pas morgen weer, maar ik kijk toch op hardloopapp Strava. Ik ben benieuwd of ik kudo’s heb gekregen en of andere mensen nog mooie rondjes hebben gemaakt. En dan valt mijn mond open van verbazing. Andere mensen hébben mooie rondjes gemaakt. Door het stadspark, welteverstaan. Want de Oudejaarsloop, waaraan ik morgen niet mee kan doen, blijkt vandaag al te zijn gelopen, omdat oudjaarsdag op een zondag valt.

En krachtterm ontglipt me. Ik had dus tóch mee kunnen lopen, als ik dit maar eerder geweten had. Ik geef jaloerse kudo’s aan de mensen die vanmorgen hun rondjes wel gerend hebben en wandel even later grommend over de IJsseldijk. Want hoewel ik al besloten had dit jaar niet te lopen, heb ik toch het gevoel dat ik iets heb gemist.