‘Mam, je bent níet dom,’ spreekt mijn oudste dochter me streng toe. ‘Misschien ben je hier niet zo goed in als andere mensen, maar dat betekent niet dat jij er slecht in bent.’ Verbluft kijk ik haar aan. Het is alsof ik mezelf hoor praten.

We zitten naast elkaar aan tafel, elk met ons schoolwerk. Zij maakt de rekensommen die morgen af moeten zijn, ik bereid mijn lessen Nederlands voor. Omdat ze meer uitdaging aankan, moet mijn meisje plusopdrachten maken. Die blijken af en toe nog knap ingewikkeld. Zo moet ze breuken vermenigvuldigen, percentages vaststellen en snelheden omrekenen.

Als ze ergens hulp bij nodig heeft en mij vragend aankijkt, breekt het zweet me bijna uit. Mijn cijfers voor wiskunde waren één van de redenen waarom ik vroeger afstroomde van 4vwo naar 4havo. Dat ik geen held ben met getallen, is me bekend. Maar sommen op basisschoolniveau moet ik toch kunnen maken?

Om tijd te winnen vraag ik haar eerst me te laten zien hoe ze de laatste opgave heeft uitgerekend. Met een beetje geluk wordt mijn geheugen daardoor genoeg opgefrist om ook de vervolgopdrachten te kunnen maken. Geduldig toont mijn meisje haar berekeningen.

Het trucje werkt zowaar. Ik weet ineens weer hoe het zit met de tellers en de noemers. Ook het omrekenen van afstanden gaat me nog best goed af. 21% BTW bepalen lukt eveneens. Maar hoe moet je percentages ook alweer terugrekenen? Van welk getal moet je uitgaan? En hoe ga je daarna verder? Met de rekenmachine kan ik het, maar die mogen we niet gebruiken. Staartdelingen zijn wel toegestaan. Helpen die ons genoeg?

De meeste opdrachten kunnen we samen maken, maar bij de laatste geef ik toch op. ‘Sorry,’ zucht ik. ‘Ik vind het heel vervelend dat ik je niet kan helpen. Wil je morgen aan je juf vragen hoe het moet en het mij ’s avonds uitleggen?’

‘Dat is toch niet erg, mam,’ zegt mijn meisje opgeruimd. ‘Je kunt immers niet overál goed in zijn. Sommige ouders weten niks van grammatica, maar daar kun jij me wel altijd mee helpen.’

De schat! Wat kan ze toch goed relativeren en positief naar de dingen kijken! Ze heeft het niet van een vreemde, want ik kan anderen met dezelfde woorden toespreken. Nu ze echter tegen mij worden gezegd, moet ik wel even slikken. Ik wilde dat ik net zo optimistisch kon denken, maar of het nu om rekenen gaat of niet, juist dát is soms nog een behoorlijke opgave.