Nog voor de workshop is begonnen, zitten de meiden al over de tafel gebogen, op zoek naar de mooiste stempels. Ze verzamelen de letters van hun namen en afbeeldingen van vlinders en eekhoorns. Mijn jongste draait zich verrukt naar me om. ‘Misschien kun je hier wel een verhaaltje over schrijven, mam!’ stelt ze voor.

Ik heb de meiden ingeschreven voor een workshop boekjes maken in het museum en de start is goed. De ruimte is sfeervol, maar wel goed verlicht en de tafels liggen vol met de mooiste materialen: papier in alle kleuren, potloden, stiften, sjablonen, knopen en linten… Het is bijna jammer dat ik niet mee mag doen, ook bij mij begint het te kriebelen.

Bij binnenkomst werden we enthousiast begroet. De workshopleidster die ons ontving, vroeg niet alleen naar de namen van de meiden, maar ook naar die van mij. ‘Zie je wel!’ zei ze toen lachend. ‘Ik dacht je al te herkennen. Ik heb je blogs gelezen!’

Nu ontwerpen de meiden schutbladen voor hun boekjes. Hoewel er om ons heen heel wat afgekletst wordt, zijn zij opvallend stil. Met rode wangen van inspanning combineren ze letters, kleuren en vormen om de bladen zo mooi mogelijk te maken.

De workshopleidster bekijkt en bewondert de creaties van de meiden. Daarna komt ze bij mij staan. Ze blijkt jaren vóór mij op dezelfde kunstacademie gezeten te hebben als ik – zij heeft de opleiding daar wel afgerond. Voor ze verder loopt, refereert ze nogmaals aan mijn blogs. Ik vind het leuk dat ze ze kent, maar voel me bijna ongemakkelijk bij de complimenten. Dit ben ik niet gewend!

Als de schutbladen af zijn, verhuizen de meiden naar een andere tafel. Daar mogen ze papier kiezen en hun boekjes inbinden. Verderop kunnen ze een blad uitzoeken voor de omslag. Dat is moeilijk, want er is zo veel keus! Glitters, bloemen, sterretjes…

De blosjes op hun wangen kleuren inmiddels dieprood, maar de meiden stralen wel. En terecht, want de resultaten worden prachtig. De oudste wil van haar boekje een herinneringsdocument maken, de jongste wil in het hare een verhaal gaan schrijven.

Vrijwel iedereen is al vertrokken als we de leidsters bedanken en ook weggaan. Ze hebben ons echt een leuke middag bezorgd. ‘Jullie bedankt,’ antwoordt de workshopleidster lachend. Dan voegt ze er vrolijk aan toe: ‘Ik vond het leuk om eens een beroemdheid op bezoek te hebben!’ Nu voel ik hoe míjn wangen rood worden.