Omdat haar juf niet fit is, is mijn oudste dochter vandaag eerder vrij. Ze komt zelf thuis van school en geniet van de tijd die we met zijn tweeën hebben. We knuffelen, lunchen, lossen samen een Zweeds raadsel op en spelen een spelletje. Daarna wil ik even liggen, zodat ik weer genoeg energie heb als ik de jongste van school moet halen.

‘Leuk!’ reageert mijn meisje. ‘Ik kom naast je liggen!’ En terwijl ik me onder een deken op de bank nestel, begint zij met spullen te schuiven. Eerst pakt ze de poef en het tafeltje, zoals haar zusje dat al eens gedaan heeft toen ze bij me wilde liggen. Ze legt er kussens en dekens op en probeert haar ‘bedje’ uit.

Het is veel te klein. Mijn oudste dochter is een kop groter dan haar zusje, dus aan een poef en een tafel heeft ze niet genoeg. Daarom schuift ze de kruk erbij, maar die is net te hoog. Tijd voor meer dekens en kussens.

Mijn meisje kletst gezellig terwijl ze aan het ordenen en schuiven is. Tussen mijn wimpers door kijk ik af en toe naar haar bezigheden, lachend kijkt ze terug. Ze keert het krukje om, haalt haar hoofdkussen van boven en herschikt alle dekens.

De kussens pakt ze in, er komen nog meer dekens bij. Het duurt allemaal even, maar langzaamaan ontstaat het ideale poef-tafeltje-kussens-dekens-bed. Ze pakt haar knuffelbeer erbij en uit de stapel Donald Ducks zoekt ze een exemplaar dat ze al lang niet heeft gelezen. Met een voldane uitdrukking op haar gezicht komt mijn meisje naast me liggen.

Ons samenzijn duurt maar even. Amper vijf minuten nadat zij zich heeft neergevlijd gaat het alarm op mijn telefoon: het is tijd om haar zusje van school te halen. Lachend kijken we elkaar aan. De voorbereiding duurde langer dan het feestje, maar dat geeft niet. We hebben het gezellig samen, dáár gaat het om.