Mijn jongste dochter kruipt bij me op schoot en slaat haar armen om me heen. Haar gezicht ziet er mooi uit in de oranjerode gloed van de vlammen. ‘Ik ben zo moe, mama,’ begint ze. ‘Eigenlijk wil ik naar bed, maar ik wil ook bij jou zitten.’

Toen ik vanmiddag voorstelde om vuur te maken, waren de meiden meteen enthousiast. ‘Marsh-mal-lows! Marsh-mal-lows!’ scandeerden ze. En dus knipten we twijgjes af, ontdeden ze van hun bladeren en sneden er punten aan. Daarna fietsten we naar de supermarkt om spekjes te kopen.

Eindelijk viel de avond en was het tijd om het hout in de vuurschaal te leggen. De schaal staat al jaren ongebruikt in de tuin. Ook de takken van de oude esdoorn liggen er al tijden te drogen. Vanavond mogen ze laten zien wat ze in huis hebben.

We kreukelden de pagina’s van een krant tot proppen en legden die onder de houtblokken. Met een lucifer stak ik ze aan. De oudste filmde alles met haar telefoon, de jongste bleef op veilige afstand staan. ‘Mama,’ sprak ze bewonderend, ‘hoe durf jij dat toch allemaal?’

De vlammen sprongen voorzichtig over van het papier op de esdoornbast, maar het echte vuur bleef uit. Gelukkig vond ik nog een paar aanmaakblokjes in de schuur, daarmee kregen we het wel voor elkaar. En ook al was het niet koud en ook nog niet helemaal donker, het flakkerende licht zorgde meteen voor een behaaglijke warmte en een gemoedelijke sfeer.

De meiden pakten hun zelfgemaakte spiesen erbij en prikten de eerste marshmallows erop. Even moesten ze zoeken naar de ideale hoogte om ze boven het vuur te houden, maar al gauw snoepten ze met blije gezichten van de spekjes. ‘Kom op mam, jij moet ook meedoen,’ daagden ze me uit.

Nog voor de marshmallows op waren, zaten de meiden vol. Tijd voor muziek! De oudste zocht haar favoriete nummers op op haar telefoon en op de maten van Flemming, Suzan en Freek en Kinderen voor Kinderen dansten de zusjes door de tuin.

Langzaamaan werd het later. Het hout raakte opgebrand, de vlammen werden kleiner en de vermoeidheid sloeg toe. De meiden kwamen dichter bij me zitten, de jongste zit nu zelfs bij mij op schoot. Ze kan amper nog wakker blijven. Ik kijk naar mijn schatten, naar de flonkerende lichtjes in hun ogen, en voel me gelukkig. Mezelf kennende kan het nog wel even duren voor er weer vuur komt, maar deze avond krijgt zeker een vervolg.