‘Je had één latte macchiato besteld?’ vraagt de serveerster. ‘Ja, twee leek me een beetje veel.’ De slechte grap ontglipt me voor ik er erg in heb. Zonder me aan te kijken zet de vrouw de koffie voor me op tafel. Hij klotst nog net niet over de rand. Zelfs een minzame glimlach kan er niet vanaf.

Wat een contrast met de jongen die mijn bestelling net kwam opnemen! Hij stond wat te stuntelen, moest zoeken in zijn handcomputer omdat er geen nummers op de tafels stonden, maakte voor mij 110 aan en keek ontzettend vrolijk. ‘Sorry, ik ben ook maar een uitzendkracht.’

Of er nog worteltaart was, wist hij niet zeker. ‘We hebben in ieder geval appelgebak, notentaart, cheesecake en een paar andere soorten. Maar ik ga het voor je nakijken!’ Met een brede glimlach draaide hij zich om. De mensen aan het tafeltje verderop begroette hij net zo vriendelijk.

De latte macchiato smaakt goed en het ministroopwafeltje is ook lekker, maar het is natuurlijk geen worteltaart. De chagrijnige vrouw, grijs golvend haar tot op haar schouders, heeft er niets over gezegd. De blije uitzendkracht is druk bij andere tafeltjes. Ik nip van mijn koffie en wacht af.

Wanneer mijn glas zo goed als leeg is, kijkt de jongen tijdens het lopen mijn kant op. Hij lacht en steekt een wijsvinger in de lucht. Nog geen minuut later brengt hij me een grote punt worteltaart. ‘Het spijt me dat je zo lang moest wachten,’ verontschuldigt hij zich. ‘Ik hoop dat hij toch goed smaakt.’

Kennelijk heeft hij even tijd, want hij wijst nieuwsgierig naar mijn helm. ‘Het is mooi rijden vandaag, of niet?’ Na mijn antwoord vertelt hij over zijn reis van vanmorgen. Vanuit Nijmegen deed hij er bijna twee uur over om bij dit paviljoen te komen. ‘En er rijden hier natuurlijk geen bussen, dus moest ik nog drie kwartier lopen ook. Gelukkig regent het niet!’

Als ik mijn taart op heb – hij smaakte heerlijk – reken ik af. ‘Weet je het tafelnummer nog?’ vraagt de jongen met twinkelende ogen. ‘110!’ herinner me ik direct. Ik krijg nog net geen high-five. Zijn goede humeur werkt aanstekelijk. Nog vrolijker dan ik al was, loop ik even later terug naar mijn motor. De wereld heeft meer van zulke uitzendkrachten nodig.