‘Dit is het stomste klusje ooit!’ Lachend kijk ik hoe mijn jongste dochter worstelt met de stofzuiger. Ze is met het apparaat onder de tafel door gekropen en komt er nu achter dat ze eerst dezelfde weg terug moet voor ze ermee naar de gang toe kan. Gelijktijdig hangt de oudste boven de was op en haal ik de pannen door een sopje. Dit doen we best goed samen.

Al ruim voor hij zijn komst had aangekondigd, wist ik dat hij zich zou melden: de man met de hamer. De laatste dagen ben ik vaak erg moe en ik voelde al aan dat ik vanavond niet gespaard zou blijven. En dat terwijl ik nog moest koken en daarna de keuken op moest ruimen. Terwijl er nog een was in de machine zat die wachtte tot hij opgehangen werd en er nog één in de mand lag die opgevouwen wilde worden. Terwijl de tafel nog leeggeruimd moest worden en er nodig een stofzuiger door de woonkamer moest.

Zuchtend maakte ik een lijstje. Vervolgens dook ik de keuken in, want het avondeten uitstellen maakte het er sowieso niet beter op. Ik schoof borden en bestek op tafel, vulde glazen met water en kwam op een uitstekend idee. Veel meer dan afruimen hoeven de meiden niet in huis, maar daar zouden we vanavond verandering in brengen.

Tijdens het eten las mijn oudste dochter het lijstje dat ik op tafel had laten liggen. ‘Moet je dat allemaal vanavond nog doen?’ vroeg ze met grote ogen. ‘Nee,’ antwoordde ik, ‘dit moeten we nog doen. Jullie mogen allebei één ding kiezen.’ Meteen was de nieuwsgierigheid van de jongste gewekt. ‘Wil je vertellen wat er staat?’ vroeg ze met volle mond.

Ze sputterden niet eens, maar maakten direct een keuze. ‘Ik ga wel stofzuigen,’ bood de jongste aan. ‘Dan hang ik de was op,’ stelde haar zus voor. Meteen nadat ze de tafel hadden afgeruimd, gingen de meiden aan de slag. Voor de oudste tilde ik de mand met natte was naar zolder, voor de jongste toverde ik de stofzuiger tevoorschijn.

Nu zijn we alledrie druk bezig. Vanaf het aanrecht zie ik hoe mijn meisje de strijd aangaat met snoer, slang en zuiger. Het duurt even voor ze de slag te pakken heeft. Ook wanneer ze het apparaat soepeler door de kamer beweegt blijft ze moeilijk kijken, ze is duidelijk nog geen vrienden met de stofzuiger. ‘Mam, waarom had je niet gezegd dat dit zo moeilijk is? Mag ik de volgende keer een ander klusje?’

Als de natte was hangt, de stofzuiger weer in de kast staat en de meiden een spel spelen op hun tablets, vouw ik de droge was op. Dan begint de vaatwasser te piepen, het programma is uitgedraaid. Ik zucht, die moet ik zo óók nog uitruimen, maar mijn oudste dochter veert op van de bank. ‘De afwasmachine stond niet op je lijstje, mam,’ wijst ze me terecht. ‘Mag ik die de volgende keer doen?’

Ik had er niet op gerekend dat de meiden zo positief op hun nieuwe taken zouden reageren. Dat ze zélf al refereren aan de volgende keer vind ik nog veel mooier. Terwijl ik de laatste kledingstukken opvouw, besluit ik dat ik ze zeker vaker zo’n keuzemenu voor zal leggen. Laat die man met zijn hamer maar komen, samen kunnen we hem aan.