De tafel ligt bezaaid met potloden, stiften, pennen, lijm, papier, scharen, stempels, tape, kaarten, stickers, linialen, mesjes en inktkussens. De Spotifyplaylist van de jongste staat aan. Roxy Dekker, de Bankzitters en Bruno Mars zingen ons toe terwijl we alle drie ingespannen aan het werk zijn.

Deze maand vieren we verschillende verjaardagen. Tijd om cadeautjes te kopen en verrassingen te knutselen! Eén van de meiden vroeg om stempels, of was ik het zelf die zei dat ik er nog op zolder had liggen? In ieder geval heb ik dozen, bakken en kratten versleept. Ik heb overal in, achter, tussen en naast gezocht, maar niets gevonden.

Nou ja… Niets… Stapels foto’s, plakboeken en knutselwerken kwamen uit de krochten tevoorschijn. ‘Kijk, mijn allereerste fotoboek!’ toonde ik de meiden. ‘Dit ben ik als baby en zo zagen pake en beppe er toen uit.’ Met grote ogen keken ze naar de pagina’s. ‘Nee, daar lijken ze helemaal niet op!’

‘En hier! De tijdschriften die ik op de basisschool voor mijn klasgenoten maakte. Zien jullie dat? Ik tekende en schreef zelf strips, verhaaltjes en puzzels. Pake kopieerde ze op zijn werk, zodat ik ze op school kon uitdelen.’ Vol vuur wees ik naar de blaadjes die ik in een groot boek heb geplakt. Hun enthousiasme was minder groot dan het mijne.

‘Zie dit dan!’ riep ik even later verheugd uit. ‘Mijn verzameling luciferdoosjes! Die was ik helemaal vergeten!’ De meiden wierpen een vlugge blik in de plastic tasjes en draaiden zich om. ‘Gaan we nu weer naar beneden? Het is koud hier.’

‘Maar we hebben de stempels nog niet gevonden,’ protesteerde ik. ‘En er ligt nog zo veel meer moois in al die kratten. Wie weet wat we nog tegenkomen!’ Mijn zolder is een schatkamer, ik kan niet anders zeggen. Oké, een ongeorganiseerde bende zou misschien ook een goede omschrijving zijn, maar ik vind de eerder genoemde woorden mooier.

Nu zitten we dus weer aan tafel te tekenen, kleuren en knutselen. We hebben een paar stempels gevonden, maar het grootste deel ligt nog ergens verstopt. Gelukkig hebben we genoeg andere materialen. Wat we maken kan ik niet opschrijven, de jarigen lezen mee, maar het wordt allemaal even prachtig, dus gaan de complimenten grif over en weer. Het is heerlijk om samen zo druk bezig te zijn. Dat de liedjes van Roxy Dekker waarschijnlijk nog dagenlang in mijn hoofd blijven nazingen, neem ik maar voor lief.