Er was eens een jonge vrouw die graag schreef. Jong is natuurlijk een relatief begrip, ze was immers begin veertig, maar daar dacht ze liever niet te veel over na. Een leergierige, ambitieuze, jonge vrouw dus, die graag schreef.

Op een dag las ze de aankondiging voor een workshop met de titel ‘Het geheim van een goed verhaal’. Leuk! dacht ze, daar moet ik bij zijn. Geheimen ontrafelen is spannend en de docente een goede schrijfster en illustratrice, dus dat moet wel een inspirerende avond worden.

Met blogs en columns schrijven had de vrouw al aardig wat ervaring, maar verhalen waren toch een stuk lastiger. Hoe bouw je die goed op? Hoe zorg je dat de personages zich ontwikkelen? Welke problemen stop je in het verhaal om het spannend te maken? Ze wilde structuren leren herkennen en toepassen, zodat ze haar verhalen en ideeën makkelijker en vooral beter op papier zou kunnen zetten.

Stapje voor stapje onthulde de docente de verhaalgeheimen. De cursisten luisterden geboeid en dachten hardop met haar mee. Af en toe probeerde de vrouw ook een opmerking te maken, maar haar woorden kwamen slechts stuntelig uit haar mond. Ze begreep de structuur, kon die meteen uit haar laatst gelezen boek halen en ook uit de roman van de docente, die ze onlangs gelezen had. Toen de groepsleden echter samen een verhaal moesten verzinnen, viel ze stil. Gelukkig praatten de anderen wel door en viel haar stilte niet zo op.

Daarna gaf de docente de opdracht zelf een verhaal te bedenken volgens de uit de doeken gedane structuur. De vrouw werd zo mogelijk nog stiller. Hoe dan? Pennen en blaadjes werden rondgedeeld en de aanwezigen begonnen direct ijverig te schrijven.

De vrouw noteerde een 1. bovenaan de bladzijde, om de eerste stap te markeren. Daarna staarde ze naar het papier. Naar de klok, die langzaam voortbewoog, naar de deur met raampjes erin, naar de posters op het prikbord, naar de docente en naar alle schrijvende cursisten om haar heen.

Met wat voor personage zou ze beginnen? Met wie kon ze zich identificeren? In wie kon ze zich verplaatsen? Als ze nog niet eens een eerste persoon kon verzinnen, hoe kon ze dan ooit een tweede opvoeren? Lichte wanhoop sloop haar hoofd binnen toen ze zich realiseerde dat haar eeuwige perfectionisme haar nu ook weer in de weg zat.

Het lag niet aan de pen, die deed het wel, er stond immers al een 1. op papier. Het was het gebrek aan ideeën, aan inspiratie. Daaroverheen kwam de allesoverheersende gedachte dat niks goed genoeg was, omdat alles immers altijd beter kan. Hoe was het toch mogelijk dat de anderen wél zaten te schrijven?

‘Nog een paar minuten,’ onderbrak de stem van de docente de stilte, ‘dan zou ik het heel leuk vinden om van enkelen van jullie horen wat jullie bedacht hebben.’ Een presentatie, ook dat nog! De vrouw voelde een zweetdruppel opwellen op haar rug.

Toen nam ze een rigoureus besluit. Niks geen personages of fantasie, ze besloot zichzélf als uitgangspunt te nemen. Zichzelf en deze belachelijke situatie, want het kon toch niet zo zijn dat ze met slechts een 1. in haar schrijfboekje terug zou komen van de workshop.

De vrouw begon als een razende te pennen, smeet al haar wensen en frustraties op papier, precies zoals de docente gevraagd had. Van stap 1. ging ze naar 2. en door tot de 7. Ongeorganiseerde kriebelletters vulden de lege pagina. Ze was niet tevreden, lang niet tevreden, maar wel opgelucht, want er stond tenminste íets op papier. Maar voorlezen, dat durfde ze nog niet. Daarvoor was het natuurlijk nog niet goed genoeg.