Mijn lief is trots op me vanwege de manier waarop ik met mijn tegenslagen omga. Ik ben jaloers op hem, want ik zou die trots ook zo graag willen voelen. Mijn blik is tot nu toe juist vooral gericht op de tegenslagen zélf. Dat dat niet helpend is, weet ik best. Anders kijken is alleen zo moeilijk.

Mijn burn-out en mijn autisme werken me meer tegen dan ik leuk vind. Ze hebben invloed op mijn werk, dat ik niet goed meer kan doen, maar ook privé hakken ze er flink in. Zo lukt het me niet altijd de moeder te zijn die ik graag wil zijn en drukken ze hun stempel op mijn persoonlijke leven.

Met vrienden bijkletsen kan, maar ik houd de afspraken kort. Hardlopen gaat, maar lang niet zo ver en snel als eerder. Motorrijden lukt, maar ik durf niet lang van huis te gaan. Muziek is een heerlijke uitlaatklep, maar de kaartjes voor het concert van The Vices waar ik zo naar uitkeek, hebben we afgelopen weekend laten verlopen – ik was weer eens labiel en doodop.

Vandaag kom ik op Instagram opnames tegen van een kennis die wel bij het optreden is geweest. Het eerste wat me ontsnapt als ik ze zie, is een hartgrondig ‘kut’. Ik ben jaloers omdat zij wel genoeg energie had om te gaan. Toch wint mijn nieuwsgierigheid het en bekijk ik de beelden alsnog. We hebben wat gemist zaterdagavond, stel ik vast.

Ik weet dat gaan geen optie was en dat mijn lief gelijk heeft: ik moet kijken naar wat wél lukt. Zien dat ik voor mijn meiden zorg en dat ze lekker in hun vel zitten. Zien dat ik een fijne en waardevolle partner ben. Zien dat ik een goede en gezellige vriendin ben. Zien wat ik wél voor elkaar krijg: een klein rondje hardlopen, de afspraak plannen waar ik tegenop zie, aanwezig zijn op school.

Ik droog mijn tranen en open mijn ogen, probeer te zien wat hij al ziet. Anders kijken is lastig, want alles wat me niet lukt zit me in de weg. Maar ik als ik mijn best doe merk wel op dat ik al veel meer kan dan een jaar geleden, toen ik net uitviel. Over sommige van die dingen ben ik zelfs best tevreden. Dat voelt goed.

Liefst zou ik nog een stap verder voelen en trots zijn op die kleine dingen. Écht zien hoe waardevol ze zijn en de bijbehorende voldoening ervaren. Maar misschien moet ik me niet overhaasten en alles de tijd geven. Er komen meer concerten, er komen meer kansen om anders te kijken en uiteindelijk komt er vast ook een gevoel van trots.