Alle souvenirwinkels zijn hetzelfde: eindeloze rijen met magneten, T-shirts, mokken, kommetjes, kettingen, ansichtkaarten, beeldjes, asbakken en sjaaltjes. Voor de kinderen maakt dat niet uit; vol enthousiasme en nieuwsgierigheid vliegen ze het ene na het andere winkeltje in.

Vanwege de vijftigste verjaardag van mijn vriend zijn we we een week met zijn vieren naar Mallorca en we hebben het heerlijk samen. We wandelen door de bergen, gaan uit eten en zwemmen in zee, ook al is het daar eigenlijk nog te koud voor.

Natuurlijk rijden we ook naar hoofdstad Palma, waar we de kathedraal bezoeken en naar souvenirwinkels gaan. Planken en stellingen vol bekers, schaaltjes, onderzetters, peper-en-zoutstellen en nog meer magneten. Ik wil best iets kopen, vind het leuk om een herinnering mee naar huis te nemen, maar twee dingen houden me tegen.

Ten eerste dat overal ‘Mallorca’ op staat. Die letters zijn overbodig, want ik kan zelf ook wel onthouden waar mijn souvenir vandaan komt. Daarnaast de stickers die op de onderkant van alle producten zitten en die aangeven waar ze gemaakt zijn: China, India en Turkije. Dat is toch niet origineel? Eerst de winkel maar uit.

We wandelen door het Reserva Park en genieten van de dieren en de natuur. Het uitzicht op de Cap de Formentor blijkt fenomenaal, zelfs nu de lucht niet helemaal helder is. Het is een prachtvakantie, maar ik heb nog niks om mee te nemen naar huis. Daarbij moet ik toegeven dat ik het mezelf niet makkelijk maak, want ik wil graag een praktische herinnering, waar ik thuis ook nog wat aan heb.

Bij de Hiperasia, een winkel waar alleen maar uit China geïmporteerde dingen worden verkocht, kijk ik bij de oorbellen. Dat ze niet echt Mallorcaans zijn, is overduidelijk, maar als ze leuk zijn, draag ik ze wél. Helaas, de leuke oorbellen zijn op.

In Pollença lunchen we en beklimmen we de 365 treden naar de kapel. Althans, zoveel zijn het er volgens de reisgids, ik heb ze niet nageteld. Ook hier zijn volop souvenirwinkels met glaasjes, armbanden en magneten met ‘Mallorca’ erop. Maar ja, die hoef ik dus niet.

In een zijstraatje zit een kleiner winkeltje dat er iets minder toeristisch uitziet. Dat het dat wel ís, weet ik natuurlijk best. Buiten staan kratten met geglazuurde kommetjes. Op de rand staat voor de verandering geen tekst. De sticker onderop vermeldt wel een prijs, maar geen ‘Made in’. Dat zegt feitelijk niets, toch twijfel ik even. Zal ik …?

Nee, ik heb thuis schaaltjes genoeg. Ik leg het kommetje weer neer en loop door, achter mijn lief en zijn kinderen aan. We bestellen ijs en dan kom ik alsnog op mijn keuze terug. ‘Wil je mijn hoorntje vasthouden?’ vraag ik. ‘Dan ga ik toch dat kommetje kopen.’ Ongetwijfeld is het niet origineel Mallorcaans, maar het is hier wel gekocht en er zitten goede herinneringen aan. Daar doe ik het voor.