Enkele maanden geleden is het mijn lief gelukt om mijn jongste dochter, die geen fruit eet sinds ze zes maanden is, aan de appel te krijgen. Toegegeven: hij heeft haar omgekocht door haar een pak gevulde koeken te beloven als ze een stukje proefde, maar het werkte wel.

Sinds ze appel eet, elke avond een halve, bied ik mijn meisje ook geregeld ander fruit aan, variërend van banaan en aardbei tot druif en ananas. Ze weigert echter alles met een beleefd: ‘Nee, dank je.’ En daar laat ik het dan bij. Ik snijd wel weer een halve appel voor haar.

Mijn vriend geeft minder snel op. De laatste weken heeft hij al zo vaak op mango gezinspeeld, dat mijn meisje me al vraagt of hij er toch niet wéér over zal beginnen als hij bij ons komt. Zeker wel.

‘Jij mag iets van Playmobil uitzoeken op Marktplaats als je zeven dagen vijf stukjes mango eet,’ beloofde hij onlangs. Haar ogen lichtten op, maar ze hapte niet meteen toe. Eerst pakte ze haar tablet erbij om op Marktplaats te kijken of er wel leuke setjes te koop waren.

Dezelfde avond ging ze de uitdaging aan. Meteen reed mijn lief naar de supermarkt om twee mango’s te kopen. Terwijl hij smulde van het zachte vruchtvlees at mijn dochter haar stukjes met lange tanden. Maar hé, ze at ze tenminste!

Ik tekende vlug een paar vakjes op een memoblaadje zodat ze er elke dag één af kon kruisen. Zij schreef er meteen ‘Bah’ op. Het eten ging met moeite, de kruisjes en rondjes zette ze echter graag op haar kaart. Ze at niet voor niets; af en toe keek ze nog even online om de gewenste Playmobilsets te bewonderen.

Die stonden overigens beide in Zuid-Holland te koop, niet bepaald om de hoek. Gelukkig vond mijn lief ze ook dichter bij huis: één setje konden we lopend in onze eigen woonplaats afhalen, dat mocht ze na de tweede avond al openmaken. Voor het andere, het grootste, reed hij een stukje om, maar gelukkig niet naar Zuid-Holland. Die set verstopte ik in de kledingkast tot de uitdaging helemaal voltooid was.

Voor de vorm vroeg ik elke avond nog: ‘Wil je appel of mango?’ Natuurlijk wist ik dat mijn meisje voor de laatste zou gaan, want de beloning lonkte. ‘Eigenlijk is het helemaal niet zo heel vies,’ merkte ze op een avond op. Meteen bood ik een extra stukje aan, maar zo lekker was ‘niet vies’ ook nog niet.

Ik hield mijn lief op de hoogte door foto’s te sturen van de mango-etende dochter. De ene keer speelde ze tijdens het eten met haar nieuwe Playmobil, de andere las ze een Donald Duck of speelde ze Roblox op haar tablet. Maar ze at en elke avond keek ze blij als ik de foto maakte.

Vanavond is de laatste dag en het toeval wil dat mijn vriend er ook is. Als het goed gaat, kan hij haar straks zelf de grote Playmobildoos geven. Het eten gaat moeilijk vandaag en het duurt lang, maar mijn meisje doet echt haar best. Dan maar iets later naar bed, ze zit immers zo serieus te kauwen. Wanneer het laatste stukje mango is doorgeslikt, krijgt ze waar ze al zo lang op wachtte: de speeltuin van Playmobil. Met een voorzichtig optimistische glimlach neemt ze hem aan.

‘Voor de volgende fruitsoort mag je zelf een beloning bedenken, hoor,’ zegt mijn lief dan tegen mij. Mijn dochter kijkt verschrikt. ‘Dat hoeft toch niet direct, hè?’ vraagt ze. ‘Ik wil eerst nog wat langer aan de mango wennen.’ Tuurlijk mag dat. Binnenkort beginnen we aan de aardbeien of de druiven. In het najaar aan de peren, die groeien in onze tuin. En als zij mijn aanbod weer beleefd afwimpelt, zal ik doorzetten. Die nieuwe uitdaging komt er wel.