‘Aan nieuwe smaken moet je wennen,’ houd ik mijn dochters geregeld voor. ‘Gewoon wat vaker proeven, dan ga je het vanzelf lekker vinden.’ En dus stoppen zij dapper tomaten en champignons in hun mond, ook al houden ze er echt niet van. Mijn jongste voer ik zelfs kikkersnoepjes en colaflesjes, opdat ze leert snoepen. Toch zet het me ook aan het denken. Is het wel eerlijk dat ik hen zo aanpak? Ik lust immers ook niet alles.

Zo at ik jarenlang geen bananen. Toen ik me acht jaar geleden inschreef voor mijn eerste tienkilometerhardloopwedstrijd, las ik dat er bij de finish bananen en water werden uitgedeeld. Het zou best handig zijn als ik bananen lustte, bedacht ik me daarop. Dus ging ik tot actie over en haalde het fruit, dat ik al jaren niet gegeten had, bij de groenteboer. Ik wende mezelf aan de vreemde smaak en de gekke structuur en poseerde na de wedstrijd trots met een banaan.

Hoewel ik natuurlijk niet alles even lekker vind, eet ik tegenwoordig wel veel. Op kaas na. Dat schijn ik vroeger wel gelust te hebben, maar ik heb er geen actieve herinnering aan. Na een etentje met mijn lief, toen hij zat te smullen van een kaasplankje, hadden we het er eens over. ‘Ik durf kaas amper aan te raken,’ merkte ik op. Prompt sneed hij een stukje blauwschimmelkaas af en duwde het zonder pardon in mijn mond. ‘Zo,’ zei hij opgeruimd. ‘Nu hoef je het ook niet vast te pakken.’ Om mijn vertrokken gezicht hebben we nog lang gelachen.

Kaas is geel. Kaas is raar. Kaas is zelfs een beetje eng. En na al die jaren ben ik er zo aan gewend te koken zonder kaas, ook lasagne en borrelplankjes kunnen prima zonder, dat ik het totaal niet mis. Maar het zou wel handig zijn om eens een pizza in de oven te kunnen schuiven. Het gemak, dat mis ik af en toe wel.

En daarom ben ik voorzichtig gaan proeven. Een stukje mozzarella bij mijn zus in Spanje, kubieke millimeters belegen kaas van mijn lief en een ministukje van zijn opgewarmde diepvriespizza. Het is niet eens echt vies, het is vooral vreemd. De structuur, de geur, de smaak… Ik moet wennen. En ik weet nog steeds niet of ik dat wel echt wil.

Vanmiddag nam de gemakzucht het echter over. Mijn dochters en ik waren in de supermarkt en de pizza’s bleken in de aanbieding. ‘Huh, lust jij die?’ vroegen ze toen ik de dozen één voor één controleerde op de aanwezige percentages kaas. ‘Ik hoop het,’ antwoordde ik en ik legde ze thuis in de vriezer.

Eigenlijk zou ik vanavond spaghetti maken, maar daar hadden we alle drie geen zin in. Bovendien had ik totaal geen zin om te koken. De meiden vonden magnetronpoffertjes geen probleem, zeiden ze. ‘Als er maar wel fruit bij mag,’ stelde de oudste als voorwaarde.

Dus warmde ik eerst hun poffertjes op en haalde ik daarna een pizza uit de vriezer. ‘Wat zijn dat voor gelige stukjes?’ vroegen de dochters toen hij nog op het aanrecht lag. ‘Is dat kaas?’ Nu haal ik hem uit de oven, zet hem voor me neer en snijd hem in stukken. De kaasslierten zweven tussen de punten. Ik slik. Dan neem ik mijn eerste hap. ‘Aan nieuwe smaken moet je wennen,’ houd ik mezelf voor. ‘Gewoon wat vaker proeven, dan ga je het vanzelf lekker vinden.’