Als er iemand de hoek om komt rennen, zetten wij het als vanzelf ook op een lopen. Pas na een paar meter beseffen we dat het slechts een spelend kind is, geen hunter, en dat we onze pas dus veilig kunnen vertragen. Lachend kijken we elkaar aan – dit was niet het eerste sprintje dat we voor niets trokken.

We waren met zijn vijven ingedeeld voor de activiteit die de personeelsvereniging had georganiseerd. Twee collega’s vielen echter af wegens studie en surveillance, dus zijn we met zijn drieën over. We zijn alle drie docenten Nederlands, maar door persoonlijke omstandigheden werken twee van ons, waaronder ik, hier volgend jaar niet meer. Het is dus ons laatste pv-uitje en we hebben besloten er wat leuks van te maken.

Dat begon al bij het bedenken van een teamnaam. Er schoot ons niets te binnen, tot één van mijn collega’s opperde een boektitel te kiezen, dat past immers perfect bij ons beroep. Hoe overleef ik? stelde ze daarop voor. Even keken we elkaar aan: ging die teamnaam niet te ver? Nee, hij was juist goed. Bovendien paste hij bij de activiteit die we gingen doen: The Hunt.

Met fluorescerend groene hesjes, een gevulde rugzak en een app die om die tien minuten onze locatie aan de hunters verraadt zijn we de stad in gestuurd. We moeten vragen beantwoorden, puzzels oplossen, plaatsen opzoeken en ondertussen uit handen van onze achtervolgers blijven.

Net als we denken een veilige plek te hebben gevonden om rustig te puzzelen, komt een andere groep de hoek om. ‘Hahaa! Betrapt!’ brult een collega. Hij lacht alleen maar harder als hij ziet hoe erg we schrikken.

De app vertelt dat onze locatie weer aan de hunters is doorgegeven, dus moeten we ons verplaatsen. Met zijn drieën lopen we voorzichtig door de binnenstad, bij elke steeg kijken we spiedend om de hoek of er niemand aankomt, maar op een groepje collega’s met waterpistolen na lijken we veilig.

Het puzzelen gaat ons verrassend goed af, alleen bij de laatste komen we er niet uit. Er zit ongetwijfeld logica in, maar zelfs met de hints, die we kopen in ruil voor punten, komen we er niet uit. Gefrustreerd bijten we ons in de puzzel vast, tot er ineens een hunter op ons af komt. Gillend rennen we uiteen, maar helaas, we zijn te laat. Dit kost nóg meer punten.

Aan het eind van de jachtpartij van anderhalf uur zijn we desalniettemin tevreden met onze score. We hebben het niet goed genoeg gedaan om te winnen, maar we hebben een fanatiek-gezellige middag gehad en zijn blij met onze vierde plek. Bovendien zijn we slechts één keer gepakt. Team Hoe overleef ik? heeft het overleefd.