Nog voor we Sinterklaas gevierd hadden, kreeg ik een telefoontje van mijn moeder: ‘We staan nu in de bouwmarkt. Ze hebben hier heel mooie kerstbomen en …’ Het is tegen mijn principes om al voor pakjesavond een kerstboom te kopen, maar het is ook niet de eerste keer dat mijn moeder het aanbiedt. Evenmin is het de eerste keer dat ik het aanbod toch accepteer.

Vanavond is het zover: na weken winkelen, knutselen en dichten vieren we Sinterklaas. De meiden komen wat eerder bij hun vader vandaan en ook mijn ouders zullen er op tijd zijn. Aan mij de schone taak het huis voor die tijd pakjesavondproof te maken.

Ik begin met de lange, lage kast in de woonkamer, want daar zetten we traditioneel de surprises op. Ik breng spullen naar boven, gooi dingen weg en ga in de weer met doekjes en sopjes. Dan haal ik de surprise die ik gemaakt heb van zolder.

Ook de kerstboomstandaard zoek ik vast op, daar hebben mijn ouders om gevraagd. Wanneer ik tussen alle kerstversiering de lampjes voor in de tuin zie liggen, twijfel ik niet lang. Wég met die donkere leegte. Pakjesavond of niet, ik kan ze net zo goed nu vast ophangen.

Het snoer van de lampjes moet echter van binnen naar buiten en daarvoor moet eerst de hor uit het raam. Om die eruit te kunnen halen, moeten de planten aan de kant. Dan zie ik pas echt hoe groot die zijn – en hoe vies de vensterbank.

Tijd voor meer doekjes en sopjes en ook voor de snoeischaar. De parapluplant dun ik uit, de uit de kluiten gewassen siernetel verknip ik tot stekjes en de avocadoplant krijgt meer ruimte in de vrijgekomen pot. Wanneer ik eindelijk de aarde van mijn handen was, herinner ik me waar het me eigenlijk om te doen was: lampjes!

Ik kijk op de klok en zie dat ik moet opschieten, want ik wil wel klaar zijn voor iedereen thuiskomt. Met de enorme kluwen sta ik even later in de tuin. De stekker vinden, en dus het begin, was nog goed te doen, maar van soepel uitrollen is natuurlijk geen sprake. Hoewel ik zeker weet dat ik het snoer vorig jaar zorgvuldig heb opgerold, sta ik nu met een enorme knoop in mijn handen.

Doen ze het eigenlijk nog wel? Of sta ik de kluwen voor niets te ontwarren? Ik loop naar binnen, plug in en merk op dat ik geluk heb. Buiten worstel ik verder met de grote knoop, maar wel met succes: veel later dan gepland hangen de brandende lampjes in de tuin. Je ziet er niet veel van, daarvoor is het nog te licht, maar het idee is leuk.

In de woonkamer zet ik de planten en stekjes terug in de vensterbank. Ik veeg de tafel leeg en haal er een zoveelste doekje overheen. Dan kan ik eindelijk aan het aanrecht beginnen. Vlak voor ik klaar ben, zie ik door het keukenraam de auto van mijn ouders aan komen rijden. De cadeautjes zijn er. En de kerstboom. Pakjesavond kan bijna beginnen.