Het is Koningsdag, het begin van de meivakantie en ik loop thuis met mijn ziel onder mijn arm. Nou ja, ‘loop’… Ik zit, lig en hang. De meiden zijn bij hun vader, mijn lief is op reis en de lijntjes die ik bij vrienden heb uitgezet, hebben nog niets opgeleverd. Van lopen komt dus nog niks terecht. En misschien is dat ook wel het probleem: misschien moet ik er gewoon uit!

Ik trek mijn hardloopschoenen aan en stap in de auto. In het bos hier vlakbij ligt een rondje van drie kilometer. Dat kan ik mooi twee keer lopen. Als ik mazzel heb, zit er zelfs een derde ronde in.

Wanneer ik op de parkeerplaats aankom, weet ik echter één ding zeker: ik ben verkeerd. Dit is niet het bos dat ik voor ogen had. Ik kan weer verder rijden of juist een eindje teruggaan om de plek te zoeken die ik bedoelde, maar opnieuw loop ik tegen mezelf aan. Ik weet niet wat ik wil.

Volgens Strava, mijn hardloopapp, kun je vanaf hier een ronde van zeven kilometer lopen. Misschien moet ik dat maar proberen. Voor één keer de telefoon meenemen en een nieuwe route ontdekken.

Ik ga voortvarend van start. Te voortvarend, zo zal later blijken, maar nu loop ik nog lekker. Tussen de bomen door, toegezongen door tientallen vrolijk fluitende vogels. Ik lach zelfs, geniet ervan buiten te zijn en mijn voeten om de beurt te voelen neerkomen op de zachte bosgrond.

Dan voert Strava me over singletracks van de MTB-route. Dat is niet handig! Ik heb niet veel gefietst, maar van die paar keren dat ik het wel geprobeerd heb, weet ik nog goed dat het beslist niet fijn is wandelaars of hardlopers tegen te komen. Ik let dus extra goed op en ben blij als ik weer op een normaal wandelpad uitkom. De modder en de regenplassen neem ik voor lief.

Ondertussen is mijn ademhaling aardig versneld en mijn hartslag flink verhoogd. Uit mijn tussentijden blijkt wel dat ik veel te snel loop, sneller dan ik momenteel eigenlijk kan. Ik weet dat ik moet vertragen, maar dat lukt me niet. Het is zoals met veel dingen die ik doe: rennen of stilstaan. En dus zet ik mijn horloge op pauze en sta ik uit te hijgen in het bos.

Ik heb pas vier kilometer gehad, moet ik er echt nog drie? Wanneer ik weer een beetje op adem ben, hervat ik mijn loop. Strava heeft nu echter een andere route geselecteerd, een nadeel van de onbetaalde versie, en op de gok moet ik terug naar mijn beginpunt. Ik kom langs een vijver, over meer singletracks en door grasvelden met een hobbelige ondergrond. Maar ik kom er.

Hijgend sta ik bij de auto. Ik doe wat rek- en strekoefeningen tegen de spierpijn en sla mijn bidon met sportdrank in één keer achterover. Ik heb gelopen, maar het kostte wel veel energie. Of het echt verstandig was, is nog de vraag. Toch weet ik één ding zeker: je loopt beter buiten adem in het bos dan thuis met je ziel onder de arm.