Vrijwel iedere avond, zelfde plaats, zelfde tijd, verschijnt hij weer. Een lichtkalende vijftiger met kleine, maar daarom niet minder vriendelijke ogen. Hij kijkt je aan, wenst je een goede avond en jij voelt je op je gemak. Je hébt een goede avond.

Wat is het toch? Zijn uitstraling? Zijn neutrale, een beetje rimpelende gezicht? Zijn nette colbert met de kleurige stropdas? De fijne stem of de vertrouwde plek?

Je kent hem niet anders dan op deze plaats en gaat ervoor zitten om hem tegen te komen. Hij praat tegen je, vertelt je wat hij vandaag te weten gekomen is en je weet het nu al: morgen doen jullie het weer. Hij spreekt, jij kijkt. Je luistert en neemt alles in je op.

Zijn handen altijd boven de tafel, een immer opgeruimd bureau. Zijn vingers spelen met het papier, maken af en toe een klein gebaar. Bewegingloos kijk je toe. Het stoort hem niet. Hij glimlacht naar je, praat door.

Rust en regelmaat overheersen. Al ver van tevoren weet je dat zijn hoofd links in de ruimte zal zijn. Je weet dat hij een overhemd zal dragen en een jasje. Je weet ook dat je zijn broek nooit te zien krijgt, je maakt je er al niet eens druk meer over.

Gelukkig blijft hij tegen je praten, zijn warme stemgeluid hangt om je heen. Soms maakt hij een foutje, verspreekt zich en verontschuldigt zich. Zó beleefd en toch zó menselijk. De ideale echtgenoot?

Meerdere keren per avond wordt hij onderbroken. Hij laat het toe. Andere stemmen spreken, andere beelden lichten op, voor korte tijd is hij onzichtbaar. Het geeft niet, je weet dat hij terugkomt. Je weet het precies. Vlak voor het einde zal hij het woord nog eenmaal weggeven, nu en dan vergezeld van een grapje of een hoofdknik naar Erwin of Marjon. Ook zij zullen tegen je praten, je vriendelijk aankijken. Hun handgebaren zullen weidser zijn, hun vriendelijkheid net zo groot, maar zo op je gemak als bij hém zul je je bij hen nooit voelen.

Je bent blij als hij er weer is, want het fijnste moet nog komen. Met een warme glimlach op zijn gezicht zal hij zijn beide ogen één keer dichtknijpen, een vriendschappelijke groet. Voor de laatste maal zal hij je een goede avond wensen, dan dooft langzaam het licht.

Vlug kijk je in de gids. Zou hij er over twee uur weer zijn of moet je wachten op het journaal van morgen?

Deze tekst schreef ik in 2003 voor de module Expressief Schrijven van de lerarenopleiding Nederlands. De opdracht was: ‘Beschrijf een persoon die al je studiegenoten (waarschijnlijk) kennen’.