Sinds onze laatste cavia is overleden, heb ik gezworen dat ik geen huisdieren meer wil. Muggen, slakken en zilvervisjes die ik tegenkom vind ik vies en help ik zo snel mogelijk naar gene zijde. Voor mijn nieuwste vriendin maak ik echter een uitzondering. Af en toe zit ik ’s avonds zelfs te wachten op haar zachte getrippel in de keuken. Maar nu wil manlief haar naar de muizenhemel brengen.

Enkele weken geleden zag ik haar voor het eerst. Vanuit mijn ooghoek, terwijl ik aan de keukentafel aan het werk was. Ineens zat ze daar, met haar kleine glimmende ogen en haar lange, bijna elegante staart, tegen de plint onder de koelkast. Voorzichtig bewoog ik mijn hand naar mijn telefoon, dit was immers een fotomoment, maar zodra ze doorhad dat ik haar zag verdween ze onder de afwasmachine.

Even later verscheen ze weer, nu vanonder een hoekkastje. Ze trippelde langs de plint, snuffelde wat, keek om zich heen en kroop weer onder de vaatwasser. Sindsdien komt ze geregeld langs. Ze is altijd alleen en maakt vrijwel geen geluid. Overdag hoor noch zie ik haar en ook ’s avonds merk ik haar soms pas op als ze al midden in de keuken zit.

Eigenlijk is het best gezellig, zo’n klein beestje in huis. Je bent net iets minder alleen wanneer je aan tafel zit te werken als er op twee meter afstand iemand over de vloer scharrelt. Een ideaal huisdier; ik hoef geen voer voor haar te kopen en haar kooi niet te verschonen. Ze bezorgt geen overlast, knaagt nergens aan (niet merkbaar althans) en als ik geluk heb ruimt ze zelfs de etensresten op die de kinderen hebben achtergelaten en die aan mijn veger-en-blik zijn ontsnapt.

Maar nu is mijn man haar dus zat. Met termen als ‘onhygiënisch’, ‘kapotte kabels’ en ‘hoe zullen de meisjes reageren als ze hem zien?’ probeert hij me te overtuigen. Mijn eerste reactie is dat het geen ‘hem’ is, maar een ‘haar’. Niet dat ik verstand heb van de biologische kanten van de muis, maar ik heb me voorgenomen dat ze een vriendin is en dus vrouwelijk.

Laatst legde manlief de prullenbak een nacht op de grond in de hoop dat ze er zelf in zou kruipen. Een andere keer joeg hij haar achter de boekenkast en zette hij de tuindeur open, maar mijn vriendin snapte natuurlijk ook wel dat het buiten koud is. Binnenkort zet hij waarschijnlijk een val. Ik weet alleen nog niet of we haar kort daarna ver van huis de natuur in sturen of dat we haar naast onze cavia moeten begraven.