‘Mam, mogen mijn sokken en schoenen uit? En mogen mijn voeten nat worden?’ Mijn jongste is druk in de weer met schepjes, emmers en water en zit al helemaal onder het zand. Natuurlijk mag ze spelen en vies worden; ik ben vooral blij dat ze weer durft!

Het ongeluk van vorig jaar was het eerste waaraan mijn meisje refereerde toen we de speeltuin binnenkwamen. Ze had toen een emmer met water en zand op haar voet laten vallen en het bloed stroomde uit haar grote teen. Terwijl zij hartverscheurend bij mij op schoot zat te huilen, brulde haar zus aan de andere kant van de speeltuin de longen uit haar lijf. Zij wilde het bloed van haar zusje niet zien en het gehuil wilde ze niet horen.

Het was een vreselijke onderneming om daarna fatsoenlijk met de meiden thuis te komen. Het fietsje van de jongste lieten we achter bij de speeltuin, dat zouden we later ophalen. Een vriendin reed mee om mij te ondersteunen, want door die twee overstuur krijsende kinderen bij mij op de fiets stond het huilen mij ook nader dan het lachen. Zij bleef bij de meiden zitten terwijl ik de huisartsenpost belde.

De teen bleef nog lange tijd pijn doen, zeker toen de nagel er ook nog afviel. Dochterlief reageert nog steeds angstig wanneer we met een nagelschaartje bij haar voet in de buurt komen. De rest van het seizoen zijn we niet meer naar deze speeltuin geweest, maar vandaag willen de meiden ineens weer.

Ze racen voor me uit, de jongste nu ook zonder zijwieltjes, en zijn de speeltuin al binnen voor ik mijn fiets geparkeerd heb. Aangemoedigd door hun enthousiasme heb ik een tijdschrift en een boek meegenomen. Stel nou dat de tijd zijn werk heeft gedaan en de meisjes echt een jaar ouder zijn geworden, dan komen ze nu misschien níet om de twee minuten vragen of ik ze wil helpen of kan komen kijken.

Het begin is in ieder geval goed: zij vliegen de speeltuin in en ik zoek een plekje in de zon. Vanaf een bankje zie ik hoe ze spelen, zélf spelen, en met een glimlach haal ik het tijdschrift uit mijn tas. Ik zwaai naar de oudste, zeg tegen de jongste dat ze vies mag worden en zoek een interessant artikel.

Ik heb nog geen pagina gelezen als er een dochter bij me staat. Ze moet plassen. Of ik mee wil? De andere komt ook, zij heeft honger. De spekjes die ik meegenomen heb, blijkt ze niet te lusten. De ontbijtkoek wil ze alleen met boter erop, maar die heb ik niet bij me. Stomme mama!

Even later vraagt de oudste om een ijsje. Vooruit, ik geef haar vijftig cent. Hoe naïef kon ik zijn? Natuurlijk haalt ze dat niet zelf, zij durft echt niet tegen die mevrouw te praten, dus ik moet mee. De cola-ijsjes blijken op en even vrees ik een uitbarsting, maar dan krijgt ze een sinaasappelijsje. ‘Oranje! Mijn lievelingskleur!’

De jongste lust alleen witte Magnums en die hebben ze hier niet, dus gaat zij naar de trampoline. Al gauw is ze terug, tranen lopen over haar wangen: ‘Mama, die jongen heeft mij pijn gedaan!’ Ik stop het tijdschrift weer in mijn tas. Het is duidelijk nog te vroeg om te lezen terwijl de meiden spelen. Volgend jaar een nieuwe kans.