Omdat ik snotterig ben, doe ik coronatest. Pure routine, want de uitslag is toch altijd negatief. Dan verschijnen er ineens twee felroze streepjes in het venster. Het zal toch niet…? Voor de zekerheid duw ik nog een wattenstaafje in mijn neus. Die eerste test zit er vast naast. Maar nee, de streepjes op de tweede test zijn net zo roze.

Mijn zusje beweerde altijd dat de Bouma’s immuun zijn. Toen haar vriend corona had, sliepen ze in hetzelfde bed en dronken ze uit dezelfde bekers. Hij werd ziek, zij niet. Twee weken geleden had het virus mijn meiden te pakken, maar bleven mijn testen negatief. Ik geloofde zowaar dat mijn zus gelijk had. Tot nu dus.

In luttele seconden vallen alle plannen voor de komende dagen in het water. De lessen die ik zou geven, de vrienden die ik zou bezoeken, de hardloopwedstrijd waaraan ik mee zou doen… Moet ik ze nu echt allemaal afzeggen?

Terwijl ik de eerste appjes stuur om mensen op de hoogte te stellen van dat verrekte virus, vechten woede en spijt in mijn hoofd om aandacht. Ik word niet een béétje chagrijnig, maar ik sta letterlijk te vloeken en te stampvoeten in de keuken. Mijn oudste dochter relativeert vanaf de bank: ‘Het is niet zo erg, mama. Over een paar dagen mag je weer naar buiten,’ maar haar woorden komen niet binnen.

Achter mijn chagrijn zit namelijk spijt. Had ik die stomme test niet gedaan, dan was er niets aan de hand geweest. Dan had ik alles kunnen doen wat ik maar wilde. Dan had ik zaterdag een snelle tijd kunnen lopen op de 10 kilometer, misschien wel een persoonlijk record. Dan had ik met de oudste dochter naar zwemles kunnen gaan en naar een spelletjesavond met mijn vriendinnen.

‘Nu moet je gedwongen uitrusten,’ appt een collega. ‘Hoe erg is dat?’ Feitelijk heeft ze natuurlijk gelijk en is het best te overzien. De zon schijnt en ik heb een heerlijke achtertuin. Bovendien kan ik ook in mijn eentje gaan wandelen of hardlopen. Toch zou ik het liefst, hoe hypocriet het ook is, de tests in de prullenbak gooien en doorgaan met mijn leven alsof er niets aan de hand is.