‘Wie wordt de koning of koningin van de draaischijf?’ vraagt de presentator vol vuur. Van alle kanten komen kinderen aanvliegen, vechtend om een plekje in het midden. Mijn dochters zijn daar niet bij. Echt gewond zijn ze niet, maar hun schaafplekken doen wel zo veel pijn dat ze naast me zitten te snotteren. Van een afstandje kijken we toe hoe de schijf in beweging wordt gezet.

Het is een raar spel: met zijn allen op een grote houten draaischijf gaan zitten en wachten tot je eraf wordt gezwiept. Om het plateau ligt zand, maar ook daarin kun je raar terecht komen; het is geen fabeltje dat er hier al vaker botten zijn gebroken. Toch oefent de schijf een bijzonder soort aantrekkingskracht uit. Niet alleen op kinderen, trouwens.

Deze draaischijf is de enige van heel Nederland en als het pretparkje geopend is, draait hij drie keer op een dag. Het festijn wordt iedere keer ingeluid met de klanken het Gaasterlands volkslied. Daarna neemt de presentator het over en kan het feest echt beginnen.

De kinderen van mijn lief zijn er al mee bekend, voor hen is de schijf het absolute hoogtepunt van de dag. Enthousiast rennen ze eropaf, zitten er al op voor hij gestopt is met draaien. ‘En? Hoe gaan jullie vandaag naar het ziekenhuis?’ wil de presentator weten. ‘Als gewonde of als visite?’ Voor het gemak vermeldt hij de tijden van het bezoekuur.

Wanneer de ronde voor volwassenen wordt aangekondigd, maak ik me los van mijn nasniffende dochters. ‘Ik ben zo terug,’ beloof ik ze. Dan trap ik mijn slippers uit en hol naar de draaischijf, want ik wil natuurlijk wel een goede plek hebben.

We beginnen in de babystand, zoals de presentator hem noemt, maar schakelen als snel over naar de Max Verstappenstand. ‘Of moet ik in jullie geval Jos Verstappenstand zeggen?’ De schijf draait steeds sneller. Met handen en voeten zet ik me schrap, maar merk dat het zand aan de buitenkant steeds harder lonkt. Ik klem mijn kiezen op elkaar, span al mijn spieren.

De kinderen van mijn lief stonden al te kijken buiten de omheining, nu zijn ook de mijne erbij komen staan. ‘Ma-ma! Ma-ma!’ en ‘Ber-ber! Ber-ber!’ hoor ik ze roepen. Om mij heen vliegen al heel wat volwassenen in het rond, lachend worden ze in het zand gesmeten. Nog even volhouden, nog even… Dan verlies ik mijn grip en moet ik me gewonnen geven. Ik ontspan me en wacht af hoe ik van de schijf word gegooid. Jammer, nét geen koningin.

Met een dikke grijns voeg ik me daarna weer bij de kinderen, die meteen wegrennen voor de volgende ronde. Nou ja, die van mijn lief dan. Mijn meiden blijven veilig bij mij staan. ‘Heb je je geen pijn gedaan?’ informeren ze voor de schijf opnieuw start. Er zit een grote berg kinderen op. De presentator vertelt hun vrolijk wat er te gebeuren staat: ‘Nieuwe ronde, nieuwe gewonden!’ Iedereen straalt.