Als ik naar mijn vriend ga, rijd ik door de weilanden. Ze zijn het mooist langs de zestigkilometerweg waar ik overheen moet, want daar staan er geregeld bomen en struiken tussen. Het is dan net of je iedere keer langs een ander decor komt. Niet dat ik echt veel tijd heb om daarnaar te kijken overigens, want hoewel hier maar weinig auto’s rijden, wil ik toch op het verkeer letten.

Vanavond staan er verschillende voertuigen stil langs de weg. Vanuit ten minste één ervan kijkt iemand door een verrekijker uit over de weilanden. Nieuwsgierig laat ik mijn blik mee glijden, maar ik zie enkel gras, bosschages en de ondergaande zon. Eigenlijk is de zon al niet eens meer echt te zien, er is enkel nog wat rood licht dat boven de einder uitkomt. Het ziet er mooi uit, maar ook weer niet zo bijzonder dat ik ervoor wil uitstappen.

Ik rijd door en overdenk de afgelopen twee weken. Het schooljaar is weer begonnen; zowel de meiden als ikzelf zijn volop aan de bak. We hebben alledrie een goede start gemaakt, maar ik merk dat ik moe ben. Heel moe. Ik stop mijn energie in mijn leerlingen, in mijn dochters en in alle dingen die geregeld moeten worden, maar houd amper genoeg over voor mezelf. ’s Avonds hang ik uitgeput op de bank en sleep ik mezelf met moeite naar bed. Ik moet meer pauze nemen, meer tijd om bij te komen.

Ik voeg de daad bij het woord wanneer ik een weiland nader met jong rundvee. Ik laat het gas los en parkeer de auto in de berm, zoals ik al zoveel anderen heb zien doen. Ik stap uit en loop op de omheining af. Loeiend komen de dieren me tegemoet. Zouden ze iets van me verwachten?

Ik heb maar weinig te bieden, eigenlijk niet meer dan een glimlach en daar hebben zij natuurlijk niets aan. Ongeduldig staan de jonge koeien voor me te dringen, terwijl ik de geur van vers gemaaid gras inadem. Heerlijk. Ik kijk over hun hoofden en zie de laatste flarden oranjerood avondlicht. Ik had gelijk toen ik net dacht dat het niet heel bijzonder was, maar misschien is de avond toch mooi genoeg om even stil te staan. Ik maak een foto en zwaai kort voor ik weer instap.

Dan rijd ik door naar mijn lief, tussen de decors van weilanden door. Natuurlijk heb ik geen energie gekregen van de paar minuten waarin ik stilgestaan heb, zo snel gaan die dingen helaas niet. Toch voel ik een héél klein beetje lucht. Een flardje slechts, net zoals er nog van de zon over is, maar het is al beter dan niets.