Aan het plafond van de aula hangen rode en witte slingers en grote, hartvormige ballonnen. De tafels en banken zijn aan de kant geschoven en de ontstane dansvloer is gevuld met een kleine tweehonderd eerste- en tweedejaars. Vooral veel meiden zijn prachtig uitgedost; ze dragen glitterbroeken, rode truitjes en hebben duidelijk aandacht besteed aan hun make-up. Het is dan ook een bijzondere avond: onderbouwschoolfeest!

Eigenlijk had ik niet zo veel zin om naar het feest te gaan, maar nu ik met collega’s op de dansvloer sta, is het toch best gezellig. Sommige van hen hebben zich echt op de avond gekleed, zij dragen pakken met hartjes of zoen-afdrukken en opvallende rode shirts. Mijn outfit is maar simpel, het meest spectaculair zijn de roze oorbellen die ik draag – veruit de lelijkste die ik heb.

Uit de speakers klinken stampende beats die mij niet bekend voorkomen. Voor de leerlingen is dat duidelijk anders. Wanneer er een nieuw nummer gestart wordt, klinken geregeld verrukte kreten. Als ze even niet dansen, vliegen de feestgangers alle kanten op. Ze rennen van de bar naar de toiletten en in een rechte lijn door naar de dj om een volgend plaatje aan te vragen.

Op de meeste schoolfeesten worden wel polonaises gedanst en komen Kinderen voor Kinderen en de Snollebollekes voorbij. Dat is niet de muziek waar ik van houd, maar de leerlingen doen het er altijd goed op. Vanavond hoor ik echter niets van dat alles. Wat ik wél hoor, is me daarentegen een raadsel. De Macarena ken ik nog uit mijn jeugd, daar gaan de kinderen nu nog los op, maar de rest van de muziek is nieuw voor me. Ik voel me oud.

Ondanks dat ik de nummers niet ken, dans ik vrolijk door de ruimte. Het duurt even voor ik doorheb dat twee jongere collega’s een onzichtbare vishengel uitwerpen en mij daarmee naar zich toe trekken. Ik beweeg me tussen de leerlingen door in hun richting. Dan merk ik op dat zij de teksten van alle liedjes wél uit hun hoofd kennen. Ik kijk van hen naar mezelf en verander mijn perspectief in mijn voordeel. Ik ben nog helemaal niet oud, mijn collega’s zijn gewoon nog hartstikke jong.