‘Helemaal naar Zwolle? Alleen om zo’n stomme tas te kopen? Dan ga ik echt niet mee!’ Het afscheid van groep 8 zit erop en het is tijd voor een nieuwe stap: die naar het voortgezet onderwijs. Mijn oudste meisje vindt het maar lastig om de vertrouwde basisschool achter zich te laten. Van haar nieuwe school wil ze dan ook niets weten. Hoewel ze naar één vak wel nieuwsgierig is: wiskunde.

De bedoeling is dat we vanmiddag samen de stad in te gaan om schoolspullen te kopen. Mijn voornemen is daar een gezellig uitje van te maken, haar plan is zo snel mogelijk weer thuis te zijn. Ze wil geen tas, geen pennen en ook geen schriften. Alleen naar de geodriehoek en de passer is ze benieuwd, die zouden nog wel eens leuk kunnen zijn.

Wanneer we het stadscentrum binnen lopen, blijkt het er hartstikke druk. Uitgerekend vandaag is er een zomerse braderie. Mijn meisje had al geen zin, nu klapt ze helemaal dicht. Zo veel mensen bij elkaar vindt ze maar niets. Ik eerlijk gezegd ook niet.

We beginnen bij de tassenwinkel, waar vrijwel alle rugzakken haar tegenstaan. Te groot, te fel, te lelijk. Alleen die blauwe is misschien wel aardig, maar alleen als het écht moet. Ik stel voor eerst verder te lopen, zodat ze er nog even over na kan denken.

Op de afdeling met schoolspullen in de Hema kijkt ze haar ogen uit. Er is zo veel te kiezen! Allemaal etuis, mappen en hebbedingen met steeds weer andere prints, kleuren en texturen – het wordt er niet makkelijker op.

En dus lopen we eerst naar het restaurant voor wat drinken en een koek. Daar ontdooit mijn meisje. Op haar lippen verschijnt een glimlach, haar ogen beginnen te twinkelen en ineens lijkt ze toch te genieten van onze middag samen. Voor de zekerheid wil ze ook nog bij een andere winkel naar schoolspullen kijken, dus gaan we weer naar beneden. Op elke roltrap krijg ik een dikke knuffel.

We hebben succes: aan het eind van de middag loopt ze met een tas vol pennen, schriften en wiskunde-attributen naast me. Nog één keer gaan we bij de tassenwinkel kijken, want die rugzak waarover ze eerst zo twijfelde, wil ze nu toch graag hebben.

In de auto op weg naar huis richt ze haar nieuwe schooltas al in, alle aankopen krijgen een eigen plekje. ‘Hé, wiskundige, weet je hoeveel graden er in een cirkel zitten?’ vraag ik. ‘In een rechte hoek zitten er 90,’ begint ze. ‘Dus in een cirkel 360.’ ‘Precies,’ vervolg ik. ‘En weet je ook wat het betekent als ze zeggen dat iemands mening 180 is gedraaid?’

Even is het stil. Op het gezicht van mijn dochter prijkt een nadenkende blik. Dan begint ze hard te lachen, want ze weet heel goed dat ik háár gedrag bedoel. Blij kijkt ze me aan en vrolijk rijden we verder. Het is dat ik op het verkeer moet letten, anders had ik zeker een nieuwe knuffel gekregen.