Wanneer ik op de eerste trede van de uitkijktoren stap, voel ik mijn hart net iets sneller kloppen dan normaal. Niet omdat ik hoogtevrees heb, dat heb ik niet, maar omdat ik iets doe wat niet mag. En dat ben ik niet gewend.

Mijn vriend facetimede me net toen ik de zoektocht naar de uitkijktoren zo’n beetje had opgegeven. Vanaf de weg was hij te zien, maar lopend door het bos en langs de maïsvelden raakte ik hem steeds kwijt. Ook Google Maps hielp me niet verder, daar stond hij helemaal niet op.

Vlak nadat we hadden opgehangen, zag ik de toren toch. Ik zocht op de verkeerde plek. Ik appte mijn lief een foto en ging op weg voor poging twee. Nu ik wist waar ik naar toe moest was de toren relatief eenvoudig te vinden. Toen ik er aankwam, wachtte me echter een volgende tegenvaller: een bordje met de tekst ‘Privéterrein. Verboden toegang voor onbevoegden.’

Ik maakte een foto, appte die naar mijn lief en draaide me om, want ik doe nu eenmaal geen dingen die niet mogen. ‘Je gaat er wel op toch?!’ schreef hij terug. Enkele appjes later keerde ik weer en liep ik terug naar de toren. Poging drie.

Nu ga ik alsnog naar boven en dat voelt gek. Niet dat me iets gebeuren kan, in het ergste geval word ik weer naar beneden gestuurd, maar toch. De treden zijn smal, er is bepaald geen sprake van een mooi trappenhuis, maar ik ben wel benieuwd naar het uitzicht. Rustig klim ik door tot ik bovenin bij een luik kom dat al open staat. Ik stap op de rondgang van de toren en kijk om me heen.

Het is bewolkt en het zicht is weinig spectaculair. Eigenlijk zie ik vooral bomen, hier en daar een stukje maïs- of weiland. Ik ben blij dat ik mijn doel bereikt heb, maar het resultaat valt toch enigszins tegen. Ik maak een selfie voor mijn lief en voor bij de blog die ik misschien ga schrijven en daal weer af. Iets doen wat niet mag, blijkt uiteindelijk niet heel spannend te zijn. Maar toch. Missie uitkijktoren is volbracht.