Mijn jongste dochter staat tussen haar klasgenootjes op het podium in de open ruimte van de basisschool. ‘Kom allemaal samen,’ zingen de kinderen, gehuld in kersttruien en glitterkleding. ‘Hier is het een feestje.’ Mijn meisje danst er zelfs een beetje bij. ‘Ja,’ merkt haar zus op, die naast me staat. ‘Nu lacht ze nog.’

Vanmiddag vroeg ik de oudste om de cavia’s wat stukjes paprika te geven. ‘Mam,’ vroeg ze toen. ‘Gaat het wel goed met Vlek?’ Ik tilde het platform op waar de cavia’s onder lagen. Eén blik op het beestje zei genoeg: Vlek was overleden.

De jongste dochter, van wie Vlek was, was toen nog bij haar vader. Met haar zus sprak ik af om het verdrietige nieuws pas na de kerstviering te brengen.

De bijeenkomst op school zit erop. We lopen met zijn drieën naar huis en ik wil dat ze het weet voor ze Vlek straks in zijn bak ziet liggen. Daarom pak ik haar hand en zeg ik wat liever niet had hoeven vertellen. Mijn meisje barst in tranen uit.

Eenmaal thuis zitten we samen op de bank, dicht tegen elkaar aan. Ik aai de meisjes over hun schouders en streel door hun haren. Soms kijkt één van hen even om, naar de caviabak.

‘Ik wil niet dat Vlek dood is,’ zegt de jongste. ‘Cavia’s kunnen toch veel ouder worden? Waarom hij dan niet?’ Ik realiseer me dat ze hem gekregen heeft voor haar vijfde verjaardag. Volgende maand wordt ze tien. Vlek was er dus haar halve leven. ‘Sommige cavia’s worden ouder,’ leg ik uit, ‘maar voor Vlek was dit waarschijnlijk oud genoeg. Hij kon niet meer. Toch weet ik zeker dat hij het heel goed bij je heeft gehad.’ De woorden voelen leeg, maar ze zijn het enige wat ik kan bieden.

Dan komt mijn ex binnen, de meiden gaan vanavond met hem mee. Hij merkt meteen dat er iets aan de hand is. Gelukkig heeft hij tijd om de zusjes rustig afscheid te laten nemen.

We aaien Vlek nog een laatste keer, nemen een foto en leggen hem dan in een kartonnen doosje. Dat nemen we mee de tuin in, waar de oudste en ik vanmiddag al een plekje voor hem hebben gevonden. De bodem van het graf bedekken we met zaagsel, daarna legt mijn ex het kleine lijfje erop. Voorzichtig bedek ik het met zand en aarde. De oudste vraagt of ze mag helpen. Natuurlijk. Als we klaar zijn, schrijft haar zusje met haar vinger Vleks naam op het graf. Ze tekent er een hartje bij. Dan zit de korte ceremonie erop en gaan we weer naar binnen.

De caviabak ziet er groot uit met alleen Tavia er nog in. En hoewel hij vast genoeg aandacht van de meiden zal krijgen, zeker van de jongste, zal het zonder Vlek toch anders zijn.