Sinds enkele maanden hangt er een geel memoblaadje aan de deur met de tekst ‘logopediedingen mee!’ Het herinnert me eraan dat ik op woensdag, wanneer de meiden naar hun vader gaan, de trainer, het schriftje en de map met logopediepapieren bij mijn jongste in de tas moet stoppen, zodat ze bij hem thuis verder kan oefenen. Reken maar dat het briefje helpt. Nu denk ik er zelfs aan op de dagen dat het helemaal niet nodig is.

Dat mijn meisje logopedie volgt, is niet alleen te zien aan de memo op de deur. Op de verwarming in de keuken hangt inmiddels een poster met plaatjes van de oefeningen die ze moet doen en op de rand van haar bed staat een bakje met de trainer die ze ’s nachts in moet. Behalve als ze bij haar vader is dus, want dan liggen bakje en trainer daar. Alles dankzij dat gele blaadje.

Nu zijn we weer bij de logopediste en mijn meisje krijgt complimenten. De oefeningen die ze doet en de trainer die ze draagt hebben effect, dus hoeven we pas over drie maanden terug te komen. In de tussentijd, zo benadrukt de logopediste, is het wel belangrijk te blijven oefenen, vooral met het op de juiste manier sluiten van de mond.

‘Misschien kunnen jullie wel briefjes ophangen in huis, van die gele memoblaadjes, om je eraan te herinneren,’ oppert ze. Ik zie het al voor me, al die memo’s in huis, en moet lachen. Mijn meisje ziet het kennelijk óók voor zich, maar zij kijkt minder blij.

Als we weer thuis zijn, pakt dochterlief dan ook meteen pen en papier. Met een stralend gezicht plakt ze even later een blaadje aan de deur. NIET denken aan logopedie, staat er met duidelijke letters op. Twee ondeugende ogen priemen in de mijne. Vrolijk kijk ik terug. Deze roze olifant mag blijven hangen.