Mijn oudste dochter kijkt met een stralende blik naar het grote glas smoothie dat de medewerker van de strandtent voor haar neerzet. Het staat op een voet, is tot de rand toe gevuld en afgemaakt met een rietje en een schijfje sinaasappel. ‘Wauw!’ zegt ze. ‘Dit restaurant krijgt minstens drie sterren!’

Het is voor Spaanse begrippen nog behoorlijk vroeg om te gaan eten, maar na een kleine week vakantie zijn we aardig moe. We trekken ons niet zoveel meer aan van de ongeschreven regels en hebben een plekje gezocht in het bijna lege restaurant. Buiten regent het, dus is het toch geen weer om over de boulevard te flaneren.

Mijn zus en zwager hebben een dochtertje gekregen en daarom zijn mijn ouders, de meiden en ik naar Spanje gereisd om hen te bezoeken. Natuurlijk knuffelen we het kleine meisje, maar we gunnen de jonge ouders ook tijd voor zichzelf en trekken eropuit om te wandelen, te zwemmen en uit eten te gaan.

Nu zitten we dus in een strandtentje met uitzicht op de Middellandse Zee en luisteren naar de regen die op het dak klettert. Wanneer we onze bestellingen doorgeven, informeert mijn moeder of ze misschien ook appelmoes hebben. Tot mijn verrassing is het antwoord positief. Mijn oudste glundert. ‘Nog een ster erbij!’

Als eerste worden de broodjes met aioli en tomaat geserveerd. De meiden breken een stukje brood af en proeven ervan zonder het te besmeren. ‘Mmm, lekker,’ concludeert de jongste. ‘Ja,’ beaamt de oudste, ‘maar niet zo lekker als het stokbrood op het terras van gisteren. Dit kost wel een halve ster.’

De hoofdgerechten zien er niet bijzonder, maar wel goed uit. De meiden kozen een kindermenu, bestaande uit patat en kipnuggets. Én appelmoes. ‘Heerlijk!’ stellen ze vast. ‘Weer een ster!’ Behalve voor de appelmoes dan, want daar zit net iets te veel kaneel door. Bovendien is hij warm en dat had niet gehoeven. Hoeveel sterren dit kost, blijft nog even in het midden.

Ondanks de regen buiten en de rust binnen, naast ons zijn er slechts een paar andere toeristen, hebben we het gezellig met elkaar. Het eten smaakt lekker en de jongens die hier werken, doen echt hun best. Als één van hen ziet hoe de meiden met grote ogen kijken naar de koekjes die mijn vader en ik bij onze koffie krijgen, komt hij er meteen nog een paar brengen. ‘Jummie,’ reageert de oudste. ‘Dit is goed voor de sterren!’

Wanneer we uitgegeten en -gedronken zijn, rekenen we af en lopen naar buiten. Het is zowaar droog geworden, dus kunnen we toch even aan het strand kijken. Mijn oudste meisje wandelt nog nagenietend naast me. ‘Mam,’ verzucht ze, ‘dit was echt een 4,5-sterrenrestaurant.’