Mijn jongste dochter keek me met grote ogen aan. ‘Moet ik dat echt zelf doen?’ vroeg ze. Natuurlijk. Toen ze maar bleef vragen om koekjes, chips of iets anders lekkers, heb ik gezegd dat ze gewoon een boterham kon pakken. ‘Mag er dan wel ei op?’ vroeg ze. ‘Zeker,’ zei ik. ‘Zelf bakken.’

Nu staan we samen in de keuken. Ik geef instructies, zij voert ze uit. Koekenpan op het fornuis, boter erin, eieren breken. ‘Maar ik wil roerei!’ onderbreekt ze me. Ook goed. Pak maar een kom en doe ze daar in.

Zelf eieren breken is best spannend als je dat niet zo vaak doet. Voorzichtig tikt mijn meisje het ei op de rand van de kom. Te voorzichtig, want er gebeurt niets. ‘Harder!’ spoor ik haar aan. Dat doet ze. Het halve ei komt in de kom terecht, de andere helft op het aanrecht. ‘Geeft niks,’ lach ik. ‘Pak er nog maar één, anders blijft er niets over.’

Daarna de melk erbij. ‘Zeg jij stop?’ vraagt ze. Toch houdt ze na het eerste scheutje al op met schenken. ‘Moet er echt nog meer in?’ wil ze weten. Wanneer ze eieren en melk goed gemengd heeft, schenkt ze ze in de pan, die al lang heet is.

Dan begint het echte roeren, terwijl het ei langzaam stolt. ‘Hoppa!’ zegt mijn meisje wanneer ze het ei keert. ‘Hoppa!’ als er stukjes over de rand gaan en ‘Hoppa!’ als ze ze weer teruggooit in de pan. ‘Oei, heet!’

‘Hoe lang moet ik nog roeren?’ vraagt ze na een poosje. ‘Mijn arm begint zeer te doen.’ ‘Tot jij denkt dat je eieren klaar zijn,’ antwoord ik. ‘Oh, dan moet het nog even,’ zegt ze. Ik glimlach. Kennelijk heeft ze er gevoel voor.

Tegen de tijd dat ze tevreden is, pakt ze het nodige serviesgoed uit de kast. Ze schept ei op een boterham en ook wat in twee kommetjes, zowel voor zichzelf als voor haar zus. Met een voldane glimlach gaat ze aan tafel zitten. Wanneer ze de eerste hap wil nemen, kijkt ze me echter verschrikt aan. ‘Oh jee, mam! Ik ben helemaal vergeten te vragen of jij ook wilt!’ Wat een lieverd is ze toch.