Mijn relaxmodus is weg. Eerder vond ik het heerlijk om met de trein te reizen, nu loop ik over van onrust en onzekerheid. Heb ik wel goed ingecheckt? Sta ik op het juiste perron? Weet ik zeker dat ik deze trein moet hebben?

Vanavond ga ik met mijn lief naar een concert. Hij was voor zijn werk al in Amsterdam, ik reis er per spoor naar toe. De meiden waren jaloers, zij wilden maar wat graag mee in de trein. Ik keek ook uit naar de rit: een beetje lezen, schrijven en muziek luisteren terwijl ik onderweg was. Ik zou alle tijd hebben om lekker van me af te kijken en voor me uit te mijmeren.

De werkelijkheid blijkt weerbarstiger. Onderweg naar het station lichtte het olielampje van mijn auto op. Niet nu! Eerst moest de olie bijgevuld worden, daarna kon ik pas verder. Dan maar een trein later. Toen ik weer reed, bedacht ik me dat mijn koptelefoon nog thuis lag. Nóg een trein later nemen was geen optie, dus de muziek kon ik wel vergeten.

Op het perron maakte ik een foto van de trein, daar had de oudste dochter om gevraagd, daarna stapte ik in. Het was druk en lawaaiig in de coupé. Gezien het tijdstip had ik dat kunnen verwachten, maar ik had er vooraf niet bij stilgestaan. Gauw zocht ik een vrije plek en probeerde me af te sluiten voor de geluiden van de andere medepassagiers.

In Lelystad moest ik overstappen op een intercity. In de app had ik al iets gelezen over een toeslag, op het perron zag ik een zuil staan die aangaf dat ik dáár mijn extra ticket kon kopen. Hoezo extra ticket? Ik wil helemaal geen extra ticket, de trein is zo al duur genoeg. Maar had ik dat kaartje nu wel of niet nodig? De twijfel sloeg toe.

Snel keek ik weer in de app. Ik kon ook de stoptrein nemen, die was vrij van toeslagen, maar dan moest ik wel twee keer extra overstappen. Vooruit maar, het zekere voor het onzekere. Ik appte mijn lief dat ik vijf minuten later aan zou komen.

Inmiddels ben ik ook in Almere en Weesp van trein gewisseld. Ik heb naar mensen geglimlacht, andere ontweken en een vrouw gewezen op de ov-chipkaart die ze had laten vallen. Ik heb de juiste perrons gevonden, geprobeerd rustig te wachten terwijl ik naar de aankomende en vertrekkende treinen keek en heb alle geuren en geluiden zoveel mogelijk genegeerd.

Als het goed is, zit ik nu in de trein die me naar mijn eindbestemming brengt. Het is er minder druk dan in de eerste twee, dat is fijn. Hij stinkt ook minder dan de vorige, daar ben ik minstens zo blij mee. Maar het mooiste is dat het mijn láátste trein is, want ik ben helemaal klaar met alle piepjes, fluitjes en het geklets om me heen. Mijn hoofd loopt over.

Ik haal diep adem en probeer nog enigszins tot rust te komen voor ik mijn lief straks zie. Gelukkig heb ik een leuke avond om naar uit te kijken. Eerst samen eten, dan het concert. Tuurlijk, daar zijn ook veel mensen en is veel geluid, maar dat is anders.

En de terugreis van morgen? Daar denk ik wijselijk nog maar niet over na.