Ik weet niet of het waar is dat een beeld meer zegt dan duizend woorden. Ik weet niet of ik wíl dat het waar is, want ik houd zoveel van woorden. Van hun vorm, hun betekenis en de eindeloze mogelijkheden die ze bieden. Je kunt vertellen, maar ook weglaten. En er is niemand die de exacte waarheid weet.

Een voordeel van beelden is echter dat ze slechts één moment weergeven. Het is die ene milliseconde die is vastgelegd, alles ervoor en erna is onbekend. En wat je wel weet, kun je in je hoofd aanpassen, verdraaien en verbeteren, tot je de versie hebt die jij het liefst wilt zien.

Vanaf deze foto lachen twee mensen je toe. Het zijn mijn lief en ik. Niet schaterend of uitbundig, maar wel open en vriendelijk. Voor ons staan twee glazen bier, achter ons tegen de wand staan en hangen tientallen lege flesjes en reclameborden van uiteenlopende biermerken.

Het moment was heerlijk. Het was rustig in de kleine kroeg, er waren maar een paar andere gasten. Wat een contrast met de drukte van Amsterdam! Het begon al in de trein van Diemen naar Centraal. Omdat alle stoelen bezet waren, moesten we staan. Overal om ons heen werd gepraat en was geluid van telefoons en beweging, van piepjes, van deuren die open en dicht gingen.

Vanaf het station liep ik gedwee aan de hand van mijn lief over het Damrak, waar de geuren van patat, kaas en stroopwafels elkaar afwisselden. En dan die mensen. Overal mensen, overweldigend veel. Soms lieten we elkaar even los om in te halen, daarna zochten mijn vingers gauw het vertrouwde gevoel van de zijne weer op.

Ik keek echt wel uit naar een leuke middag Amsterdam. We hadden onze visa opgehaald voor de reis die we binnenkort gaan maken en nu we toch in de buurt waren, hadden we het centrum opgezocht. Ik wilde het heel graag naar mijn zin hebben, maar het was zo véél.

Mijn lief merkte het aan me. Aan de spieren die verstrakten, aan de woorden die ik niet meer sprak en aan de lach die van mijn gezicht verdween. ‘Dan gaan we straks toch gewoon weer terug?’ stelde hij voor. ‘We hóeven hier niet te zijn.’

Maar weggaan is vermijden en ik wil mezelf niet elke kans op plezier ontzeggen omdat ergens toevallig veel prikkels zijn. Dan blijft er niets meer over! Wat ik wel wilde, wist ik alleen ook niet. Mijn vermogen om keuzes te maken of beslissingen te nemen, was inmiddels volledig lamgelegd.

En dus volgde ik mijn lief de kleine kroeg in, waar we naast elkaar op een bankje tegen de muur gingen zitten. Hij besloot dat we elk een IPA wilden, zodat ik niet meer hoefde te kiezen, en ik bestelde de drankjes aan de bar. Daar, op dat bankje, voelde ik de spanning langzaam wegebben en plaats maken voor rust. Ik kon weer ademhalen en tikte mijn glas glimlachend tegen dat van mijn lief. Daarna maakte ik de foto.

De rest van de middag in de hoofdstad was ontzettend fijn. Natuurlijk was het nog druk, maar ik kon het beter aan. We wandelden samen door straten en steegjes, kletsten, maakten grappen, dronken koffie en hadden plezier.

Dat de dag alsnog slecht zou eindigen, is op de foto niet te zien. De tranen van uitputting en overprikkeling en van de angst om weer alleen te zijn als mijn lief naar huis zou gaan, stroomden ’s avonds overvloedig. Maar misschien moet ik daar niet te veel woorden aan geven en blijven kijken naar wat wél goed ging. Naar deze foto dus.