Natuurlijk ben ik tegen dierenleed. Geen dier zou moeten lijden, niet langer dan ‘nodig’ is in ieder geval. Een spin die over het plafond van de woonkamer kruipt zet ik daarom keurig buiten en zelfs wespen laat ik leven, zolang ze maar bij mijn kinderen uit de buurt blijven.

Toch draag ik leren schoenen en eet ik graag een gehaktbal of hamburger. En hoewel ik me geregeld voorneem alleen nog maar biologisch en beterlevenvlees te kopen, zwicht ik uiteindelijk vaak voor de veel goedkopere plofkip of het rundvlees-zonder-sterren.

De mensen die zeggen dat als je vlees wilt eten, je het dier ook zelf moet kunnen doden, moet ik teleurstellen. Ik weet best dat er een stukje varken of koe op mijn bord ligt, maar ik kan me niet voorstellen dat ik zo’n beest zelf een mes op de keel zou zetten. Zeker niet omdat ik bang ben dat ik het ook nog verkeerd zou doen en het niet in één keer dood zou gaan. Ik zou het leed alleen maar vergroten!

Andersom ben ik eveneens tegen het leed dat dieren míj aan doen. Ik gruwel van de zilvervisjes die af en toe over de muur kronkelen – ik vind ze echt Heel Erg Vies – en word gek van de muggen die ’s zomers zacht zoemend om mijn hoofd cirkelen wanneer ik wil slapen. En dan heb ik het nog niet eens over de jeukende muggenbulten waarmee ik ’s ochtends wakker word.

Gelukkig is het eenvoudig iets te doen aan het dierenleed uit die laatste categorie. Eén ferme klap blijkt vrijwel altijd genoeg om zilvervisjes en muggen naar de zilvervissen- of muggenhemel brengen. De dieren lijden er niet onder en ik lig er ’s nachts niet meer wakker van.

Voor wie het weten wil: ook de afgebeelde beestjes hebben het niet overleefd. Maar ze hebben in ieder geval geen pijn gehad.