Sinds mijn oudste dochter op de basisschool zit, gaat een nieuwe wereld voor me open. Knutselwerkjes, liedjes, tienminutengesprekken… Vanavond was ik voor het eerst sinds ik zelf van de basisschool ben weer eens bij een kerstviering. Vol trots keek ik naar dochterlief, met, zoals elke twaalfplusser van tegenwoordig, mijn mobiele telefoon in de aanslag.

Maar het was veel te donker bij de viering, mijn oudste zat te ver weg en ik moest mijn ogen steeds op de jongste houden, die alle mensen en lampjes buiten op het schoolplein veel interessanter vond. Het was gauw duidelijk: deze kerstviering zou ik me herinneren met gedachten, niet met foto’s.

Het feest was, zoals te verwachten op een christelijke school, vrij traditioneel. De kleuters (mijn dochter!) kwamen zachtjes zingend op met lichtjes en zochten daarna een plekje op de houten banken. Af en toe stond een van hen (mijn dochter!) op om in het donker te speuren naar zijn of haar ouders. Onvindbaar natuurlijk, maar van opzij mooi om te zien.

Ook de oudere kinderen hadden liedjes ingestudeerd, ze vertelden en speelden het kerstverhaal over Jozef, Maria en Jezus en er was een heuse kerstezel, bestaande uit een voorkant en een kont. (Herinner je je het liedje nog?)

En er was samenzang. Zonder liturgie of geprojecteerde teksten, maar de klassieke kerstnummers kennen we natuurlijk allemaal. Of bijna allemaal. Want toen ‘Komt allen tezamen’ werd aangekondigd, greep mijn buurman razendsnel naar zijn telefoon, opende Google en stond enkele seconden later uit volle borst mee te zingen met zijn ogen gericht op songteksten.nl.

Ook mooi. Als het dan niet is om foto’s te maken van ons kroost, kunnen we onze mobieltjes gelukkig nog gebruiken om de kerstklassiekers terug te vinden. Op naar het volgende feest.