Een paar weken geleden postte ik een foto op sociale media met de opmerking Durf nu nog eens te zeggen dat badminton geen stoere sport is. Dat was toen ik nog dacht dat mijn dikke oog wel zou herstellen van een paar ijsblokjes. Vóór alle artsenbezoekjes en de vele taalgrappen die zouden volgen. Want ‘die had ik natuurlijk niet zien aankomen.’

De dag nadat ik een badmintonshuttle in mijn oog had gekregen, plakte de huisarts een ooglapje en verwees ze me door naar de oogarts. Die constateerde dat mijn iris was ingedeukt en dat er een inwendige bloeding was geweest. Ze gaf me verschillende oogdruppels en verzekerde me alvast dat ik nog geregeld terug zou mogen komen. Ik zette mijn zonnebril op en keek met verwijde, maar vrijwel nietsziende pupillen de wereld in.

Omdat ik niet goed stilzitten kan, stond ik na het weekend met diezelfde zonnebril op voor de klas. Collega’s noemden me een diva, mijn leerlingen waren blij dat ik zo weinig oog voor ze had en zij de hunne ongemerkt niet op de boeken maar op elkaar konden laten vallen. Nadat ik mijn mentorklas besproken had in de rapportvergadering kreeg ik complimenten voor mijn presentie, hoewel de aanwezige docenten betwijfelden of ik alles wel overzag.

Thuis werd er goed voor me gezorgd. De gordijnen gingen dicht en de lampen mochten uit. Een oogje in het zeil houden was geen optie, oogjes luiken kon ik des te beter en daar profiteerden mijn kinderen graag van. Manlief bedacht de titel voor deze blog en mijn schoonzus nam zelfs een cadeautje voor me mee. Een bos wortels. ‘Want die zijn goed voor je ogen.’

Bij het vierde bezoek aan de afdeling oogheelkunde van het ziekenhuis verklaarde de arts mijn oog genezen. Dus speel ik weer badminton, tot verbazing van velen zonder bril. Maar ik houd de shuttle goed in het oog en als hij te snel dichtbij komt, knijp ik er gewoon één toe. Daar heb nu immers genoeg ervaring mee.

Deze column verscheen ook op Badmintonline.