‘Wel voorzichtig doen, mama,’ waarschuwt mijn dochter (4) me. ‘Het is glad buiten!’
Glimlachend stap ik op mijn fiets en zwaaiend rijd ik de hoek om. Dochterlief heeft gelijk. Het heeft gesneeuwd vannacht en hier en daar ligt ijs op de weg. Maar wat is de wereld móói!

Ik geniet. De stammen van de bomen zijn slechts aan één zijde bedekt met sneeuw, waardoor je goed kunt zien van welke kant de wind vannacht kwam. Op de takken rust een witte laag die soms wel drie keer zo dik is als de tak waarop hij ligt. Merels en roodborstjes scharrelen onder de struiken, laten pootafdrukjes achter in de sneeuw.

Voor het weekend wordt meer kou voorspeld. Zou het weer gaan vriezen? Ik denk aan de dagen van vorst die achter ons liggen, aan de dagen dat de ijsbaan open was. Ik bond mijn noren onder en schaatste rondjes tot het zweet van mijn rug liep. Apetrots was ik een dag later toen mijn dochters voor het eerst op natuurijs stonden en genoten van de winter.

Zou dat straks weer kunnen? Ik droom ons vast terug op de ijsbaan. De jongste zal schateren wanneer ik haar op de slee achter me aan trek en de oudste zal stralen als ze op haar dubbele ijzers samen met mij ‘helemaal tot het hek en terug’ schaatst. Daarna zullen we ons opwarmen in de kantine met warme chocolademelk met slagroom.

Maar terwijl ik fantaseer over die prachtwinter op het ijs, vergeet ik dat het nu ook al glad is. Dus daar ga ik, ondanks mijn meisjes waarschuwing, in de bocht vlak voor school. Het voorwiel glijdt onder me weg. In een reflex knijp ik in de rem en ik wil mijn voet nog op de grond zetten, maar het is al te laat. Ik ga keihard onderuit en kom hard op het fietspad terecht.

Met mijn hoofd nog op het asfalt zie ik mijn bril een eindje verderop liggen. Hij was net nieuw, maar bestaat nu uit twee delen. Ik ga half overeind zitten en veeg mijn haar uit mijn gezicht. Daardoor komen mijn handen onder het bloed te zitten. Het drupt van mijn voorhoofd en kleurt het fietspad nog roder dan het al is. Ik voel een dikke bult opkomen en ook mijn bovenbeen doet zeer. Ik vloek binnensmonds. Au. Ik ben gek op de winter, maar met die rottige nadelen had ik even geen rekening gehouden.